Yπάρχουν νύχτες
που οι λύκοι είναι σιωπηλοί
και μόνο το φεγγάρι
ουρλιάζει.
So it goes...

Πέμπτη 1 Απριλίου 2010

161171111171115 182012161131915

"Ο χειρότερος τρόπος να σου λείπει κάποιος, είναι να κάθεσαι δίπλα του και να ξέρεις πως ποτέ δεν τον είχες.Ίσως να είναι ο χειρότερος, ο πιο οδυνηρός, αλλά ...
-Αλλά, ίσως να είναι σχτικό...
[ξάφνιασμα]
Το φάνηκε στον ουρανό στο σημείο οπου ο Κόσμος ανοίγεται μπροστα σου॥και νιώθεις την απεραντοσύνη του να διαχέεται μέσα σου
-Εσύ.....
[φανηκε να μην εδωσε σημασία]-Ίσως να μην τον έχεις σε αυτό το σύμπαν... σε αυτη την πραγματικότητα...
- Θέλεις να πεις , ότι ...
-....Ναι....
-Μιλάς για 16117111117111 18201216113191 ?
-Μάλιστα.
-Αλλά πως θα ζήσω κάτι τέτοιο...?
[.....]
Μα μη φεύγεις... που πας ...???


{κύματα ενοχής} /μου φάνηκε ότι για μια στιγμή άκουσα έναν λυγμό...και θυμήθηκα την Ελεδγουεν./
Ο ουρανός σκοτείνιασε...λένε το σκοτεινότερο μέρος της νύχτας είναι λίγο πριν την αυγή...
Όμως τώρα, ειναι ξεκάθαροι οι αριθμοί ,
διαγράφονται μόνοι τους λες και
λες και τα αστέρια ανάβουν για να μου σχηματίσουν τη σειρά.
..
....
[όπως το φαντάστηκα..]
ένα αστέρι δεν άντεξε... βούτηξε σε μια
...σύνθετη κίνηση
που μόνο σκοπό είχε
την διαγραφή της ακολουθίας..

Την κατάρρευση 121520

Η ακολουθία εξαφανίστηκε... και ο Αποσπερίτης γυάλισε απο μακρύα...
[κι ομως...ο Αποσπερίτης.... το λαμπρότερο και πιο μονάχο αστέρι όλων...]

{αλλά λίγο πριν χαράξει?? Τι Σύμπτω.......}

Έκοψα το τριαντάφυλλο με τα μαραμένα του σέπαλα..(..3 μερες.... έζησε 3 μέρες...)

Ύστερα...


3 σχόλια:

  1. la petite princesse de l obscurite et des erreurs1 Απριλίου 2010 στις 5:53 μ.μ.

    Παράλληλα Σύμπαντα ανταμώνουν
    στην άυλη αυλή των ονείρων τους.
    Μετά επιστρέφουν στη δική τους πραγματικότητα.
    Στιγματίζουν το χρόνο με κυανό υγρό,
    ενώ τα άβαταρ εκπέμπουν στο κόκκινο

    _ είμαι εδώ σε κάθε βήμα, ανάσα, βλέμμα, στροφή,
    είμαι εδώ να δηλώνω παρών, ν’ αγγίζω το παρόν σου
    μια τεθλασμένη γραμμή είμαι και κρατώ την αφή σου
    και φεύγω μακριά, όσο γίνεται πιο μακριά
    μα είμαι εδώ, ένας παράξενος συνειρμός στην καύτρα
    του τσιγάρου να σβήνω «τα σιωπηλά σ’ αγαπώ».

    Παράλληλα Σύμπαντα εντός εκτός και επί τα αυτά
    πορείας παράλληλης. Ενίοτε και συνεφαπτομένης ! Μαρια Πισιωτη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. la petite princesse de l obscurite et des erreurs1 Απριλίου 2010 στις 6:14 μ.μ.

    ..η ομορφιά ενός σύμπαντος δεν κρύβεται στην απεραντοσύνη της έκτασης του ούτε στο πρόσκαιρο δέος των διαστάσεών του
    κρύβεται
    σε ένα μικρό αδιάφορο και παράταιρο μέρος του
    σε ένα απειροελάχιστο -σε σύγκριση μαζί του- πλανήτη που λέγεται... γη

    ...έτσι και ο Άνθρωπος...
    η ομορφιά του
    βρίσκεται όλη κρυμμένη
    σε μια .."μικρή γροθιά"
    σε ένα σκονισμένη και ξεχασμένο σημείο που λέγεται καρδιά

    η διαφορά του ανθρώπου με το σύμπαν (?)
    το σύμπαν παραδέχεται την ομοιομορφία του με τα υπόλοιπα
    ο άνθρωπος είναι αυτός που έχει την ψευδαίσθηση -αν όχι την φαντασίωση-
    ότι αποτελεί ένα
    παράλληλο σύμπαν
    από μόνος του
    μακριά από όλους
    απαιτώντας
    το άπειρο
    το άπιαστο
    την αγάπη.

    καλό μήνα ...λύκε xD
    φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Καλημέρα, Πριγκήπισσα 121520

    Μπορεί να μην είναι "σωστό" -αλήθεια, απο ποια πλευρά βλέπουμε το σωστό καθε φορά?- να ζει ο άνθρωπος με ψευδαισθησεις ...με αυταπάτες...
    ΙΣΩΣ ομως , να μην μπορούσε
    να υπάρξει
    να ελπίσει
    να ζήσει
    αν δεν βασιζόταν σ αυτά τα φανταστικά (?) μικροπράγματα... στα παιχνίδια της ψυχής και του μυαλού...και στις ορέξεις του υποσυνείδητου

    (Το ποιήμα είναι . . )

    ΑπάντησηΔιαγραφή