Τα σπίτια - Λίνα Νικολακοπούλου

Τα σπίτια φυτρώνουν κι αυτά, σαν τα λουλούδια
Μαραίνονται κι αυτά με τα χρόνια, σαν τα λουλούδια
Άμα παίζαμε το βίντεο της ζωής μας γρήγορα θα μέναμε εκστατικοί
Μπαίνεις για πρώτη φορά στο σπίτι σου αγκαλιά, στα χέρια μόλις γεννιέσαι
Βγαίνεις μετά αγκαλιά, στα χέρια ή με το καρότσι
Μετά με τα παπούτσια σου τα πρώτα, μετά με ένα παιχνίδι στο χέρι
Και ένα σκούφο μέχρι τα μάτια και το άλλο χέρι στο χέρι των γονιών
Μετά κρατάς μια σάκα, μετά μόνο τα κλειδιά και ένα πουλόβερ
-Πού ήσουνα τόσες ώρες, άσε με μάνα
Κι από κει και μετά όλο κάτι κρατάς
Την πρώτη σου βαλίτσα για την εκδρομή
Τον πρώτο σου έρωτα τον φέρνεις σπίτι όταν λείπουν οι δικοί σου
Μετά κρατάς το παιδί σου, εσύ και το φέρνεις
Μετά κρατάς τους δικούς σου που μεγάλωσαν και τους πας όπου θέλουν
Μετά κρατάς το στόμα σου κλειστό και λες λίγα
Μετά κρατάς τα έπιπλα για να περπατήσεις
Όλα από μια πόρτα, περνάνε
Όλα περνάνε
Η ζωή η ίδια είναι ένα πέρασμα
Περνάς καλά; Να περάσεις καλά
Περαστικός, "περαστικός ήμουν"
Έτσι έπρεπε να λέει ο έρωτας όταν έρχεται και σε βρίσκει απροειδοποίητα και εμείς του λέμε
"Περάστε"

***

Με λίγη καθυστέρηση,
παρόλα αυτά ποτέ δεν ειναι αργά για κάτι αγαπημένο.
>>ΙΝΑΕΡΚΧΕΦΤ : ΩΙΟΕΡΔΕ, και μαλλον ΕΞΓ xD