...Im(z)...

"Im(z) : Το φανταστικό μέρος του μιγαδ..."
Το ελαφρύ αεράκι με έκανε να σηκωθώκαι να κατευθυνθώ προς την μπαλκονόπορτα.
Όχι για να την κλείσω , όχι. Αλλά να πλησιάσω όσο περισσότερο μπορούσα στην μαγική μυρωδια που ερχόταν απ έξω..
{3 διαφορετικά αρώματα από τριαντάφυλλα , συγχέονται με την απαλή και τοσο διακριτική αίσθηση ευεξιας που σου προκαλει το γιασεμί..}
"Τι τυχερός που ζω αυτη τη στιγμη" αναλογίζομαι...
Βγαίνω έξω , κλείνω την πόρτα...δε θελω αυτο να φυγει απο δω...εξω. Μεσα στο σκοτάδι, παρατηρώ τα νέα ανθη των τριανταφυλλιών... σε λίγες μέρες θα πλημμυρίσει ο τόπος από το μοναδικό αυτό πλανευτικό άρωμα...
Ακόμη όμως, βλέπω στη γωνία , τν πρώτη , την κόκκινη της φωτιάς τριανταφυλλιά..
{....}
Έπειτα από το πρώτο τριαντάφυλλο δεν έχει πετάξει άλλο μπουμπούκι, έχει παραμείνει στάσιμη..
-Τι έχεις? την ρωτάω. Γιατί δεν δείχνεις τα μοναδικά άνθη σου , γιατί καταστρέφεις αυτή την ομορφιά?
{καμία απάντηση}
Για μια στιγμή,μάλλον για άλλη μια στιγμή, νιώθω ανόητος.. "Να μιλάς σε τριανταφυλλιά...που ξαναακούστηκε...και να περιμενειςκ αι απάντηση"

{Αλλο ενα αερακι, γεμισε τα πνευμόνια μου με αυτη τη μυρουδια..}
ενιωσα Εξιλέωση...
ένιωσα περήφανος για την ανοησία μου, είχα πάρει τν απάντηση , μέσα απο το αχνό θρόισμα των μικρών στρογγυλοπών φύλλων της τριανταφυλλιάς.



Έχοντας αφεθεί στη μαγεία ,όχι του Τέλους, αλλά της στιγμής Εκείνης,
.
..
...
κλείδωσα το βλέμμα μου σε ένα μακρίνο ,
σε ένα τόσο αμυδρά διακέκριμένο στίγμα... εκεί .... μέσα στο Απόλυτο Τίποτα...
Στην αρχή μου ήταν δύσκολο να το διακρίνω , έπειτα όμως συνήθισα στα παιχνιδίσματα του φωτός του και επικεντρόθηκα,
δώθηκα σ αυτό ,

το άφησα να με πάρει δίπλα του,

... να με πάρει μακριά απο δω

Ενιωσα τόσο μαγεμένος,
τόσο εκστασιασμένος
αυτή η ασήμαντη κουκίδα στο βάθος του Απείρου
με είχε μαγνητίσει, με είχε...
"Αυτό ...αυτό είναι το φανταστικό μέρος, εκεί ειναι κρυμμένη ολη η Αλήθεια!"
/Pf τι ανοησίες σκεφτεσαι ΠΑΛΙ?/
"Μα...αυτόο..."
Όμως χάθηκε στον ορίζοντα...καθώς ο ουρανός άρχιζε να αραιώνει το τοσο φιλικό και συντροφικό μαύρο με το μπλε της Αυγης...
Μόλις σηκώθηκα , είδα τα πέταλα ενός τριαντάφυλλου με υδρατμούς στην επιφάνεια τους..
{...Η υγρασία θα είναι....η πρωινή υγρασία}όσο και αν δεν μπορούσα να πιστέψω -μια ακόμη φορά- τα οφθαλμοφανή γεγονότα..

Ξημέρωσε
Έκλεισα τους μιγαδικούς , σφράγισα το φανταστικό μέρος σε εκείνο το μακρινό άστρο της νύχτας
μια νέα μέρα βρισκόταν ήδη σε εξελιξη.....
και γω ΑΛΛΗ μια μερα βρισκόμουν αργοπορημένος κατα πολύ σ αυτήν την εξέλιξη..