Live free and let me Die..

Ουρλιάζει η μοναξιά - Του Γιάννη Ποταμιάνου

Ουρλιάζει η μοναξιά
σαν Λύκος
στην πανσέληνο
Λικνίζεται σαν σημαδούρα
δεμένη
Σε ανοιχτό πέλαγος

Σκουριά είναι η μοναξιά
Σε ναυάγιο που εξόκειλε
Σ’ άγνωστη αμμουδιά
Όρθια στέκεται
σαν παλιός φάρος, σβησμένος
Εγκαταλειμμένος
Που βλέπει τα πλοία να περνούν
Ολόφωτα
Ανεμόμυλος στο πεντανέμι
χωρίς φτερά και στέγη
Που τον περιφρονεί ο άνεμος

Είναι μελαχρινή η μοναξιά
Χωρίς πατρίδα
Χωρίς ελπίδα
Κάθεται στα παγκάκια
Του μεταξουργείου
Περιμένοντας
Έχει μάτια μελαγχολικά
Φευγάτα, ταξιδιάρικα
{. . .}
Περπατάει δίπλα μας
Με βήματα τόσο συνηθισμένα
Που κανείς δεν την προσέχει

Ένα άστρο είναι η μοναξιά
που αναβοσβήνει
Απελπισμένα
Ελπίζοντας να το προσέξουμε
Ανάμεσα στα δισεκατομμύρια
Αδέλφια του
Η στάχτη ενός πεθαμένου
Έρωτα, στο εικονοστάσι
Της καρδιάς μας