Όταν γέρνω στα βράδια
ρίχνω τα δίχτυα της θλίψης μου
στα ωκεάνια μάτια σου
Οταν γέρνω τα βράδυα
βρίσκω τη μοναξιά
να καίει στην πιο ψηλή φωτιά
Και σάμπως νά΄ναι ναυαγός
τα χέρια της χτυπά - τα χέρια της.
Πάνω από τα μάτια σου που χάνονται
σου στέλνω κόκκινα σινιάλα
σινιάλα που χτυπούν όπως τα κύματα
στην άκρη κάποιου φάρου
Μα εσύ είσαι τόσο μακρυνή
τόσο δικιά μου είσαι
κορίτσι εσύ που μέσα σου
μόνο σκοτάδια κρύβεις
κι από το βλέμμα σου, στιγμές
προβάλλει αχτίδα φως
Όταν γέρνω στα βράδια
ρίχνω τα δίχτυα της θλίψης μου
στο κύμα που βογκά
στα ωκεάνια μάτια σου
Τα νυχτοπούλια δακρύζουν
κάτω από τα αστέρια
που λάμπουν - όπως η ψυχή μου
να σ΄αγαπάει
Η γη θα καλπάζει
φωτίζοντας τους τάφους
γάλάζια στάχυα
Σ'ευχαριστώ
ΑπάντησηΔιαγραφή1)που γνώρισα αυτό το ποίημα
2)που γράφεις. Έριξα μια μικρή ματιά σε όσα γραπτά νομίζω οτι είναι δικά σου και τα βρήκα εξαιρετικά. Γράφε παιδί μου μπας και δούμε προκοπή απ' τη γενιά μας.
Σε χαιρετώ.
1)Ίσως βλέποντας το εν λογω ποίημα...να (ανα)γνώρισες "πράγματα" που δεν μπορούσες να εκφράσεις με λέξεις...να παρομοιάσεις με ..τη Φύση.. με ..
ΑπάντησηΔιαγραφή2)Αν περιμένουμε προκοπή από τα γραπτά μου... ζήτω που ...καήκατε... xD
Σ ευχαριστώ πάντως..
Να είσαι Καλά !
Δεν είπα να σώσεις τον κόσμο. Να πάρεις μέρος σ' αυτόν είπα, γιατί αν κάνουμε όλοι το αντίθετο ζήτω που καήκαμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα σαι καλά και συ.