Για να μπορείς να μ'ακούσεις
τα λόγια μου γίνονται τρυφερά,
καμμια φορά,
σαν τα ίχνη των γλάρων
πάνω στην άμμο του γιαλού.
Κομπολόϊ, μεθυσμένος ήχος
στα χέρια σου,
που'ναι γλυκά σαν το σταφύλι.
Και βλέπω τα λόγια μου
να φεύγουν μακρυά..
δεν μου ανήκουν πιά..
είναι μόνο δικά σου.
Κι πληθαίνουν σαν το κισσό..
π'αναρριχάται
στον παλιό μου πόνο.
Σκαρφαλώνουν
στους μουσκεμένους τοίχους..
Kι είσαι εσύ η αιτία
γι'αυτό το απάνθρωπο ντουέλο.
Δραπετεύουν...
από το σκοτεινό μου καταφύγιο.
Κατέκλεισες τα πάντα.. όλα τα γέμισες.
Στη μοναξιά μου που κατέλαβες
πριν από σένα εκείνα κατοικούσαν
κι είχαν συνηθίσει στην θλίψη μου.
Τώρα επιθυμώ να σου μιλήσουν
για όσα θα'θελα να σου πω
για να τ'αφουγκραστείς
όπως θα ήθελα εμέ ν'ακούσεις.
Ο άνεμος της αγωνίας μπορεί
να τα συμπαρασύρει ακόμα.
Καταιγίδες ονείρων μπορεί
και να τα πετάξουν στο χώμα.
Μπορεί ν'ακούσεις
αλλότριες φωνές
μες στη βασανισμένη μου φωνή.
Θρήνο από στόματα
παλιών καιρών
αίμα από παλιές παρακλήσεις.
Αγάπα με..
Μη μ'αφήνεις μόνο.
Ακολούθησέ με.
Να'σαι μαζί μου..
σε τούτο 'δω το κύμα του τρόμου.
Τα λόγια τώρα,
χρωματίζονται απ'την αγάπη σου.
Κι γίνονται όλα δικά σου.
Κι εγώ τα πλέκω
σε μια ατέλειωτη αλυσίδα
για τα λευκά σου χέρια,
που'ναι γλυκά σαν το σταφύλι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου