Yπάρχουν νύχτες
που οι λύκοι είναι σιωπηλοί
και μόνο το φεγγάρι
ουρλιάζει.
So it goes...

Δευτέρα 7 Ιουνίου 2010

Σβησε το φεγγαρι - Μητροπανος Δημητρης



Φύγε αφού το θέλεις,
πώς να σ’ εμποδίσω,
με τα λόγια δεν μπορώ.
Φύγε αφού το θέλεις,
δεν θα τρέξω πίσω,
δεν θα σε παρακαλώ.
Φύγε και θα μείνω
στ’ άδειο μαξιλάρι
να μετράω το κενό.
Μόνο όπως θα φεύγεις
κάνε μου μια χάρη:
σβήσε το φεγγάρι,
σβήσ’ το απ’ τον ουρανό μου.

Σβήσε το φεγγάρι,
σβήσε μου τα μάτια,
σβήσε μου τις λέξεις
να μη σε φωνάξω πίσω.
Σβήσε το φεγγάρι,
σπάσ’ το σε κομμάτια
να μη δω που φεύγεις,
να μη σε ξαναγαπήσω.
Σβήσε το φεγγάρι.

Φύγε αφού το θέλεις
με κορμί σκυμμένο,
με το βλέμμα χαμηλά.
Φύγε αφού το θέλεις,
σε καταλαβαίνω,
όποιος φεύγει δεν μιλά.
Φύγε και για μένα
μη σ’ ενδιαφέρει,
τίποτα δεν σου ζητώ.
Μόνο όπως θα φεύγεις
άπλωσε το χέρι,
σβήσε αυτό τ’ αστέρι,
σβήσ’ το απ’ τον ουρανό μου.

2 σχόλια:

  1. la petite princesse de l obscurite et des erreurs7 Ιουνίου 2010 στις 9:54 μ.μ.

    παραμυθενιο ναυαγιο μες στα συννεφα η σεληνη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Η σκοτεινή Σου η πλευρά και η φωτεινή Σου,
    είναι το συν, είναι το πλην, της ύπαρξής Σου.
    Έτσι κρατάς ισορροπία και γαλήνη,
    Μα η έκλειψή Σου, πάντα θα με τυραννά Σελήνη.

    Στο φως Σου έμαθα να ζω και να πεθαίνω
    Και στη σκιά Σου να μιλώ και να σωπαίνω.
    Από τη σκέψη μου τίποτα δεν Σε σβήνει
    Μα η έκλειψή Σου, πάντοτε με τυραννά Σελήνη.

    Από ψηλά που με κοιτάς και με φωτίζεις,
    μ’ ένα παράπονο μεγάλο με γεμίζεις.
    Δεν με γυρεύεις και στη μοναξιά μ’ αφήνεις
    Και η έκλειψή Σου συνεχώς με τυραννά Σελήνη.

    Σε περιμένω να φανείς όπως και πρώτα
    Που αντί για μάτια, είχα τα δικά Σου φώτα.
    Κοντά Σου θα ‘χω ισορροπία και γαλήνη
    Αφού η κοιλάδα Σου δεν θα μ’ απομακρύνει.
    Κι’ αφού την πίκρα μου Εσύ θα απαλύνεις
    Κι’ αφού απλόχερα το φως Σου θα μου δίνεις,
    Θα πάψει η έκλειψή Σου να με τυραννά Σελήνη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή