Yπάρχουν νύχτες
που οι λύκοι είναι σιωπηλοί
και μόνο το φεγγάρι
ουρλιάζει.
So it goes...

Κυριακή 13 Ιουνίου 2010

Η ματιά του λύκου..


Look deep inside the eyes of the wolf:
You will see the stars and the heavens,
the hunt and the kill,
the beginning and the end,
the past and the future,
the captive and the wild,
your soul and your fate.

6 σχόλια:

  1. το βλέμμα της Λούνας μου-την έχασα μετά από 17 χρόνια.
    λογικό αλλά όχι εύκολο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. la petite princesse de l obscurite et des erreurs14 Ιουνίου 2010 στις 12:23 π.μ.

    2 ματια
    ενα βλεμμα
    ενας λυκος

    Σ.Σ.


    Συνήθισα να κολυμπώ σε στίχους
    άγνωστων ποιητών
    βράδια που χόρταινα
    από δικές σου λέξεις
    να γυροφέρνω σε εκπατρισμένους στοχασμούς
    να επιβιώνω από πνιγμούς
    είλωτας σε υπερρεαλιστικές φρενίτιδες
    να υπηρετώ
    να υποτάσσομαι
    σε ικεσίας εικόνες
    που ανεμίζουν την έλλειψη
    συναισθήματος ακριβού σε άτακτα σχήματα
    επαληθεύοντας αποστάσεις χωρισμού.

    Έφτασα να αναλώνομαι
    σε μοναχικούς διάπλους
    σε παλίρροιας ρεύματα
    κόντρα σε κείνο που πάντα ήθελα
    μια άμπωτη που γαληνεύει το "είναι", το "πρέπει"
    μια ζωής που εμπεριείχε
    αντανακλάσεις νηνεμίας σε ταξίδια ποιητικά
    σε λιμάνια γνώριμα και οικεία
    αρμενίζοντας το γαλήνιο ως χθες όνειρο.

    Τώρα αναβλύζουν μέσα μου
    οι ανταλλαγές που πρέπει να κάνω
    να υποτάξω όλα εκείνα που θέλησα
    με όλα εκείνα που μπόρεσα να κάνω
    αφού εσύ δεν μπόρεσες να δια-χειριστείς
    κύματα που στα βράχια σου
    επί τόσο καιρό έσπαγαν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. la petite princesse de l obscurite et des erreurs14 Ιουνίου 2010 στις 2:00 μ.μ.

    Γ.Θ



    (Η Κατερινα χορευει μες στα δικα της μελη,
    Ο Γιαννακης κλαιει μες στα δικα της δακρυα).

    Αγαπη, απεραντη ανοιξη, μεταμφιεση
    Απο μια σαρκα σ αλλη σαρκα.

    Κοινωνια σωματων, μετάσταση ψυχων.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Το ζήτημα δεν είναι πως θα πεθάνουμε κάποτε. Το ζήτημα, το μεγάλο ζήτημα, είναι πως δεν προφταίνουμε, όσο ζούμε, να χρησιμοποιήσουμε και να χαρούμε ούτε το ένα δέκατο από τις εμπνεύσεις μας της κάθε καινούργιας μέρας.

    Το πολύ μεγαλύτερο μέρος των ονείρων μας, των πόθων μας, των σχεδίων μας, ναρκώνουνται για πάντα, προτού καλά-καλά συνειδητοποιηθούνε και κουβαλούμε μέσα μας ένα αμέτρητο πλήθος μικρούς πεθαμένους, που δεν έζησαν ποτέ. Το μισό μας τον καιρό τον περνούμε ονειροπολώντας.

    Και τον άλλο το μισό αγωνιζόμαστε να καταργούμε τα περισσότερα όνειρά μας για να σώσουμε ένα ή δύο. Αλίμονο! Το ιδανικό το έργο δεν θα το φτάσουμε ποτέ. Μήτε θα βρούμε την ιδανική γυναίκα. Μήτε θα πραγματοποιήσουμε την ποίηση στη ζωή μας.

    Μήτε τις ιδέες. Μήτε ο διπλανός μας θα καταλάβει ποτέ τι ζητούμε. Αυτά όλα είτανε παιδιαρίσματα, εφηβικοί ρεμβασμοί. Δεν υπάρχει πουθενά το Χρυσόμαλλο Δέρας. Μα υπάρχει το ταξίδι της Αργώς.


    :D

    @ Αρετή:
    Καταλαβαίνω,αυτό το αίσθημα ...
    Αλλά αυτους που πραγματικά αγαπάμε,με αυτούς που πραγματικά "ζήσαμε" και ζήσαμε μαζί , τους έχουμε μαζί μας , αίωνια μέσα μας...
    Γιατί, ..
    .
    .
    Δεν σημαίνει επείδη δεν το βλέπουμε, δεν υπάρχει, ή ότι είναι νεκρό ...εμείς του δίνουμε ζωή... εμείς το έχουμε δίπλα μας :)


    @Princesse des es et des es:

    ένα όν;;

    Επίσης :
    "Άκου, φίλε μου, αν δε χτυπούσανε τα κύματα εκείνους τους βράχους στ' ακροθαλάσσι, δε θα καμάρωνες τώρα το σχήμα τους! " (ειπωμένο,εκφρασμένο κάπως αλλώτικα ... Καπου
    Καποτε )



    Να είστε καλά ,
    Φιλιά πολλά senoritas

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. sea...

    οτι αγαπαμε αληθινα ριζωνει μεσα μας και μενει...
    αλλοτε μας πονα...αλλοτε μας γλυκαινει...

    ΥΓ.Το δυσκολο ειναι να το διαπιστωσουμε...να το ανακαλυψουμε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. "..στο έβδομο πέπλο
    ακούμπησε
    κάτω
    το φαγιούμ
    και προσεχτικά
    το έλιωσε στο τακούνι της"

    Γ.Θ( του Γ-ιάννη Θ-εοκτίστου)

    ΑπάντησηΔιαγραφή