Yπάρχουν νύχτες
που οι λύκοι είναι σιωπηλοί
και μόνο το φεγγάρι
ουρλιάζει.
So it goes...

Τετάρτη 21 Ιουλίου 2010

Γιάννης Ρίτσος - ΕΑΡΙΝΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ - VI

Αγαπημένη

δεν έχω παρά μόνο μιας στιγμής

τη ζωή και το φτερούγισμα.



Δε βλέπεις... πάνω στο δέρμα μου

το πρωτάνοιχτο θάμβος;



Δεν ακούς... μες στις ίνες μου

μύρια φτερά μικρών κορυδαλλών

που μόλις τ’ άγγιξε

η πρώτη ακτίνα της αυγής;



Πόσο είμαι νέος.

Πόσο είμαι νέος

κάτω απ’ τα βλέφαρα σου.



Τα πολυτρίχια των αρχαίων πηγών

που συναθροίζουν τ’ αργυρά τους δάκρυα

σε γαλανούς καθρέφτες ουρανού

κοιμούνται πίσω απ’ τα μάτια μου

που σε βλέπουν.



Καμιά διάσπαση.

Η μνήμη των αποχαιρετισμών

δε ρυτιδώνει τα χέρια μου

που όρθρισαν μέσα στα χέρια σου.



Γεύομαι στα χείλη σου

την πρασινάδα της εξοχής

και τους θρύλους της θάλασσας.

Η ζέστα του κορμιού σου με ντύνει τον ήλιο.



Σφράγισε τις χαραματιές των παραθύρων...


Το φως των ηγεμονικών μαλλιών σου

σκεπάζει τους ώμους της νύχτας....

2 σχόλια:

  1. la petite princesse de l obscurite et des erreurs23 Ιουλίου 2010 στις 2:21 π.μ.

    Το “ως σεαυτόν” δεν ήτανε για {μένα}
    Αγάπησα τους άλλους δίχως ν’ {αγαπάω} τον εαυτό μου
    Χωρίς {αγάπη} του εαυτού μου δεν ήμουν ούτε {εγώ} ούτε
    {άλλος} ανάμεσα στους άλλους
    δεν ήμουν {τίποτε} μέσα στην τρικυμία της σάρκας μου
    στα σαλεμένα {λόγια} μου και στ’ αναφιλητά του νού μου
    μα έπασχα στα δράματα των άλλων
    εγώ ο χαμένος πάντα στα {αδιέξοδά} τους
    εγώ των αποχωρισμών τους ο εγκαταλειμένος
    ο παραμιλητός του πυρετού τους
    Κι όλα αυτά έτσι Για ένα ήθος δηλαδή για μια ιδεολογία

    Δεν ήταν ήθος ύβρις ήταν. Και δεν το ‘ βλεπες
    αργεί αλλά σε βρίσκει το κακό
    άξαφνα όλα γυρνούν τ’ απάνω κάτω
    πατάς τους όρκους σου και πράττεις τ΄ αντίθετα απ’ την
    πίστη σου και μένεις
    στην ερημιά της πτώσης σου
    να δέρνεσαι και να χαλιέσαι

    Ά ν άντεξα τη {ζωή} μου ως εδώ δεν ήτανε για μένα
    Και τώρα {ποιος} ο αμητός;
    Ω βλέμματα, ω φωνές, ω αγγίγματα που με λιχνίσατε
    στ΄ αλώνια της αλαζονείας και της ταπείνωσης
    κρατήστε τον καρπό αλλά
    δώστε μου πίσω το άγανο
    το άγανο που τ’ αφήσατε του ανέμου
    και χάθηκε χρυσίζοντας
    προς τον βαθύψηλο {ουρανό}.

    ---------------------------------------------
    Έμπλεος από {σένα}
    πώς κι από πού να σε φωνάξω;(!)

    Χύνεται μέσα μου η φωνή μου (!)
    και δεν μ’ ακούς και δε μ’ ακούω(!)
    και σε ζητώ και δε σε βρίσκω(!)
    γιατί είσαι όπου είμαι (<3)
    κι είμαι όπου είσαι (<3)
    και κανείς μας δεν είναι όπου είναι. (L)

    Απροσδιόριστοι στον κόσμο(!)
    Ένα κυμάτισμα είμαστε ένα τρέμισμα(!)
    έρωτα το είπαν (<3)
    ποίηση το είπαν… (<3!)


    AΣ ΗΤΑΝ ΝΑ ΒΡΕΘΟΥΜΕ
    ΕΞΩ ΑΠΟ ΜΕΝΑ
    ΕΞΩ ΑΠΟ ΣΕΝΑ
    ΓΙΑΤΙ ΠΕΡΝΑΕΙ Η ΩΡΑ ΚΑΙ ΒΡΑΔΙΑΖΩ.

    Στα δυτικά μου πάντα ήθελα να’ σουν
    να μου γνέφεις
    απ’ τα βαθιά των ημερών.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. mirame, mirame

    La tierra sonrisa, las aguas sonrisan,

    todos sonrisan
    Enamorada mia

    Como el aroma de las flores por la manana

    Enamorada mia

    ΑπάντησηΔιαγραφή