"Ω,για ένα λεπτό", είπε κοιτάζοντας τους λεκέδες στον τοίχο,"Όχι αυτά εδώ;"
Η Νόρμα την κοίταξε απλώς, υψώνοντας ένα τέλεια βγαλμένο φρύδι.
"Αυτά?" είπε η Κάντι
"Όσα χέρια μπογιά κι αν πέρασαν οι μπογιατζήδες αυτόν τον τοίχο, οι λεκέδες εξακολουθούν να ξερνάνε και να φαίνονται μέσα από την μπογιά."
[...]
"Τρομερό" , είπε.
"Αυτό συμβαίνει όταν οι ανθρωποι συνειδητοποιούν πως η ζωή τους δεν είναι αυτή που ονειρεύονταν ότι θα είναι ", είπε η Νόρμα..[..]
"Τί αξιοθρήνητος άνθρωπος" είπε η Κάντι.
"Τι τα θες, υποθέτω πως όλοι μας περιμένουμε κάποια στιγμή να φτασουν και τα δικά μας πλία στο σίγουρο λιμάνι του , με τον ένα ή τον αλλο τρόπο", είπε η Νορμα, πηγαίνοντας στην πόρτα και αφήνοντας την Κάντι να βγει στο μισοσκότεινο πλατύσκαλο."Κάποιοι από μας συνεχίζουν να ζουν μ'αυτή την ελπιδαα", είπε μ' ένα άκεφο χαμόγελο."Όμως είσαι αναγκασμένος να το κάνεις , σωστά;"
Και με τα λόγια αυτά έκλεισε την πόρτα του δωματίου όπου ο Χένρι Μέρκιτ είχε αδφήσει την τελευταία του πνοή.
-Clive Barker,απόσπασμα από το Abarat
"Αχ! Μικρέ Πρίγκιπα κατάλαβα τη μικρή μελαγχολική σου ζωή. Για ένα μεγάλο διάστημα, η μονη σου διασκέδαση ήταν τα γλυκά ηλιοβασιλέματα. Έμαθα την καινούρια αυτή λετομέρεια, το πρωί της τέταρτης μέρας, όταν μου είπες:
ΑπάντησηΔιαγραφή-Μ'αρέσουν τα ηλιοβασιλέματα. Παμε να δούμε ένα ηλιοβασίλεμα...
-Μα πρέπει να περιμένουμε..
-Να περιμένουμε τι;
-Να περιμένουμε να βασιλέψει ο ήλιος.
Στην αρχή φάνηκες να ξαφνιάζεσαι κι ύστερα γέλασες με τον εαυτό σου.Και μου είπες:
-Όλο νομίζω πως βρίσκομαι στον τόπο μου!
[...]Στο μικρό σου πλανήτη, δεν είχες παρά να μετακινήσεις λίγο την καρέκλα σου. Και κοίταζες το δειλινό καθε φορά που ένιωθες την ανάγκη...
-Μια μέρα είδα τον ήλιο να βασιλεύει 43 φορές.
Και λίγο αργότερα πρόσθεσες:
-Ξέρεις..., άμα νιώθεις πολύ λυπημένος, αποζητάς τα ηλιοβασιλέματα...
-Ώστε ήσουν τόσο λυπημένος τη μέρα με τα 43 ηλιοβασιλεματα;
Όμως ο μικρός πρίγκιπας δεν απάντησε."
ΥΓ: "...με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο."
όλα είναι σχετικαααα...
ΑπάντησηΔιαγραφήεκτός από το θρανίο...
:)