Yπάρχουν νύχτες
που οι λύκοι είναι σιωπηλοί
και μόνο το φεγγάρι
ουρλιάζει.
So it goes...

Κυριακή 16 Ιανουαρίου 2011

Τρύπες - Ό,τι σκοτώνεις είναι δικό σου για πάντα






Μπορώ να πετάω,
με δυο διαλυμένα φτερά,
να σ' αγαπάω,
κι ας μην υπάρχεις πια.

Μπορώ να σ' ακούω,
μπορώ να σε βλέπω,
μπορώ να σ' αγγίζω,
κι ας μην υπάρχεις πια.
Κατεγράφη σε μια στιγμή αδυναμίας από στις
Ετικέτες

4 σχόλια:

  1. Λίτσα16 Ιανουαρίου 2011 στις 8:20 μ.μ.

    εγώ πάλι δεν μπορώ.

    λύκε, λύκε είσαι δω;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Unknown16 Ιανουαρίου 2011 στις 9:01 μ.μ.

    Είμαι εδώ και εκεί
    για πάντα
    και ποτέ συγχρόνως...
    εξαρτάται...


    Προσπάθησε..
    στο κάτω κάτω η προσπάθεια μετράει
    ..κι ας μην υπάρχει αποτέλεσμα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Λίτσα16 Ιανουαρίου 2011 στις 9:13 μ.μ.

    ποτέ συγχρόνως, ναι, βέβαια.

    μπα, δε θέλω να προσπαθήσω.

    είμαι της άποψης ότι αυτό που αγαπώ θέλει ν' ακούει την αναπνοή μου.

    εάν δεν,δεν υπάρχει λόγος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ανώνυμος17 Ιανουαρίου 2011 στις 12:29 π.μ.

    Σε θάβω και κλαίω :O

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)