Είδα στο ξέφωτο έναν Λύκο

κι εσύ μοναξιά μου

στεγνώνεις πάνω μου μοναδική αλλαξιά μου,

ταμπουρωμένη στου ήλιου τα ξεχύματα,

μετράς τις μέρες αργά, μετράς τα βήματα.

Στ' ονειροδιάβα μου φυλάς τα νότα και το νου μου

και το ψέμα του εχθρού μου κάνεις θήκη του σπαθιού μου.

και 'γω που πάντα είμαι εδώ - τι άσχημο χούι!

Πέρασες ξυστά κι απ' την Αλήθεια κι απ' το ψέμα
κι απ' την αρχή καμάρωνες πρωτού να δεις το τέρμα.

Σιγομουρμούρισμα

κάποιου "δήθεν ποιητής"

-"μας το παιζεις και ποιητής"-

κάποιου δήθεν ..

κατέρχετο την κατηφόρα ,

για άλλη μια φορά..
γυρνώντας στον πάτο,

το σπίτι του

...Και από τη Κρήτη μελαγχολικό δειλινό...