Τελειώσανε χθες οι πανελλήνιες..
Αλλά αλήθεια, και μετά Τι??
Νταξει ,τωρα θα "φχαριστηθούμε το καλοκαίρι" , θα "ζήσουμε" , θα "ξεσαλώσουμε" , θα , θα ,θα
-κατι μου θυμίζει...-
{
}
Ίσως δεν είναι ώρα...Απλά -και μόνο αυτό:
Το έργο έχει μείνει "κολλημένο" στο dvd player... Ίσως κάποιος να πάτησε το pause ή και μόνο του να ήταν εξ αρχής ελλατωματικό... Το σίγουρο είναι ότι πρέπει να ξεκολλήσει...ίσως ομως να χρειαστεί και κάποια... επανεκκίνηση...
ΥΓ:
Στην Ισπανία οι νεοι φωνάζουν
"Aν δεν μας αφήσετε να ονειρευτούμε,
δεν θα σας αφήσουμε να κοιμηθείτε"Στην Ελλάδα κραγαύζουν εμετικά οπαδικά συνθήματα για οικογένειες και αλλα ...εξαισια αντιθέτων στην """""""""
does anybody know what we are looking for??
"Η Δημοκρατία μας αυτοκαταστρέφεται,
ΑπάντησηΔιαγραφήδιότι κατεχράσθη το δικαίωμα της ελευθερίας και της ισότητας,
διότι έμαθε τους πολίτες να θεωρούν την αυθάδεια ως δικαίωμα,
την παρανομία ως ελευθερία, την αναίδεια του λόγου ως ισότητα
και την αναρχία ως ευδαιμονία."
-Ισοκράτης
.
Καταπληκτικός ο ισοκράτης μα και συ που τον μνημονεύεις φίλε μου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤαιριάζει τόσο με τις μέρες που ζούμε, κάπου θα ξεσπάσει όλο αυτό δεν μπορεί...να είσαι καλά και να τα λέμε, δεν σε ξεχνώ φίλε.
Σ ' ευχαριστώ , να είσαι και συ καλά!
ΑπάντησηΔιαγραφήΝΑ δουμε ,πως και που και αν θα ξεσπάσει όλο "αυτ´ο" γιατί αρχίζω να απελπίζομαι με την παρτη μας... τελοςπαντων...Η πορεία θα δείξει..
Καλό σου ξημέρωμα
Κατερίνα Γώγου, απο την ποιητική συλλογή
ΑπάντησηΔιαγραφή"Ιδιώνυμο"
σημείωμα της άλλης μέρας
ΜΑΝΟΥΛΑ
[...]Βγάλε ένα κλειδί για το παιδί.
Όλα τα χάνει μες στο δρόμο.Πέρνα του το σ'ένα κορδόνι στο λαιμό βρες ένα χρώμα γαλανό να μη στεναχωριέται.Έτσι όπως το πάει θα μένει πάντα έξω.Βάλε σ'ενα ποτήρι του κρασιού κάτι λουλουδάκια που ζωγράφισα την ώρα που κοιμόσταστε.Θα σας αρέσουν.Και πρόσεχε ρε μάνα πού πλένεις τα τζάμια, έκοψες απ'τη χαλκομανία την πατούσα του ακροβάτη και τώρα αγριοκοιτάει εμένα που στέκει μετέωρος στο τεντομένο σκοινί.Πέταξε να παν στο διάολο τα νάυλον σακουλάκια που μαζεύεις θα μας πνίξουνε και τις πρωτομηνιές με τους αγιασμούς που μας ραίνεις στόχω πει εκατομμύρια φορές δε μ'αρεσουν αυτά.Σ' ΑΓΑΠΑΩ.
Μη νομίζεις ξέρω πόσο κουράζεσαι να ζωντανεύεις τα όνειρα.Μα το παιδί είναι μικρό κι εγώ στριμωγμένη.Μη βάλεις πάλι τις φωνές και μουρμουράς μονάχη πως όλο ζω με ψέματα έμαθα και το παιδί κι είμαι ονειροπαρμένη.
Δεν ξέρω όμως μάνα άλλο τρόπο να ζώ.
Είναι κι αυτός μάνα ένας τρόπος να ζήσεις.
Σας αγαπώ πολύ και τις δύο.Μην κλαις.
Πάω να κοιμηθώ.
Έχω να ονειρευτώ
-λεπτομέρειες δηλαδή μείνανε-
απ' αύριο δε θα κλαίει κανένας.
Κατερίνα Γώγου, απο τη συλλογή "Ιδιώνυμο"
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε το κεφάλι θρύψαλα
απ'τη μέγγενη των παζαριών σας
την ώρα της αιχμής και κόντρα στο ρεύμα
θ' ανάψω μια μεγάλη φωτιά
και κει θα ρίξω όλα τα μαρξιστικά βιβλία
έτσι που να μη μάθει ποτέ η Μυρτώ
τα αίτια του θανάτου μου.
Μπορείτε να της πείτε
πως δεν άντεξα την άνοιξη ή πως πέρασα με κόκκινο.
Ναι. Αυτό είναι πιο πιστευτό.
Με κόκκινο. Αυτό να πείτε.
Υγ.Η εξαιρετική Κατερίνα Γωγου. Η αναρχία στα καλύτερά της.
"Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος".
Θα την αλλάξουμε τη ζωή!
Παρ' όλα αυτά.