"Ο μύθος προηγείται. Η πραγματικότητα έπεται".

Υπάρχει κάτι πιο υπέροχο και αγνό από την φαντασία και την αγάπη ενός παιδιού?
Υπάρχει κάτι χείρότερο από την κατακρεούργηση αυτών από την  στείρα καθημερινότητα που του επιβάλλουμε?

Συνεχής ανταγωνισμός, ν'αποκτήσεις εφόδια για να διαπρέψεις όταν  "βγεις στην αγορά εργασίας",  διαρκές τρέξιμο μεταξύ "εξωσχολικών" δραστηριοτήτων που θα σε βοηθήσουν να έχεις ένα καλύτερο αυτοκίνητο και σπίτι σε μερικά χρόνια.

Διαρκής αγώνας για να καταστρέψουμε οτιδήποτε όμορφο στα παιδιά, και να τα  οδηγήσουμε σε πιόνια , σε γρανάζια στην καλογρασαρισμένη  Μηχανή.

Αξίζει πραγματικά?                                                                    

" L'imagination au pouvoir." ,  Η φαντασία στην εξουσία  ήταν ένα από τα κυρίαρχα συνθήματα στον όχι και τόσο μακρυνό Γαλλικό Μάη υοθ 1968.  Μήπως όμως πρέπει να δωθεί βαρύτητα στη φαντασία και όχι στο αδυσώπητο κυνήγι της εξουσίας(σε πολλά επίπεδα).


Το σχολείο ανί για να προσφέρει ολοένα και πιο ενδιαφέροντα πράγματα για τον ,αν μη τι άλλο, τεράστιο κοσμο μας, συγκλίνει προς μια μορφή γνώσης τόσο "ειδικής" και ευνουχισμένης , που  μετατρέπει τα ευφάνταστα  ένστικτα των παιδιών σε μηχανές υπολογισμών και υπολογιστές μηχανισμών ανευ ουσίας.

Ο Ε. Τριβιζάς, αναφέρεται εξαιρετικά γλαφυρά στο θέμα της  παιδικής φαντασίας και δυναμικής που αυτή μπορεί να κρύβει , στη παρακάτω ενδιαφέρουσα ομιλία του (απο το TEDxAthens του 13) :


 "Για να εφευρέσεις, χρειάζεσαι φαντασία και μερικά σκουπίδια. Στην επιστήμη πρέπει να φανταζόμαστε όλο και περισσότερα.
Η φαντασία είναι αυτή που χαρτογραφεί τα αχαρτογράφητα νερά."