Αφησε τη σκέψη του να ταξιδέψει στη θάλασσα και φαντάστηκε τη Μόλι ξαπλωμένη δίπλα του. Στο Μπρίστολ πάντα ξυπνούσε πρώτος Είχε εκπαιδεύσει τον εαυτό του να ξυπνάει πρώτος, έτσι ώστε να του ανήκει η πρώτη στιγμή της ημέρας και να τν παρατηρήσει για όσο κοιμόταν. Του άρεσε να βγάζει το χέρι του έξω από το ζεστό κάλυμμα, στον παγωμένο αέρα της κρεβατοκάμαρας. Μετά περιέφερε το χέρι του πανω απότο περίγραμμα του προσώπου της, χωρίς να την αγγίζει ποτέ, αλλά νίωοντας με δέος, παντα με δέος , τον τρόπο που το χέρι του μπορουσε να αισθανθεί στον παγωμένο αέρα τη θερμότητα που ανέδιδε το προσωπό της.
Μερικές φορες ανοιγε το στόμα τξς για να ανασανει και ένιωθε την ανάσα της πανω του, με τον τρόπο που θα πρέπει να ένιωσε ο Αδάμ τον Θεό να εμφυσά την πρώτη πνοή στο κοιμισμένο του σώμα.
Όμως εκείνη ήταν η κοιμισμένη. Μέσα στο μικρό θάνατο, έσκυψε να τη φιλίσει και την ξύπνησε με ένα φιλί και τα μάτια της άνοιξαν νυσταγμένα και του χαμογέλασε.
Πάντα του χαμογελούσε.Το λάτρευε αυτό.
Και μετά την έπαιρε στην αγκαλιά του , έθαβε το προσωπό του μέσα στο λαιμό της και προσπαθούσε να εντοπίσει όλες τς διαφορετικές μυρωδιές της. Ήταν καθαρή αλλά είχε τη δική της μυρωδιά, κάτι που έμοιαζε με φρέσκο χόρτο, φορτωμένο ακόμα με λουλούδια και ακόμα κάτι πιο πράσινο πιο αιχμηρό, βελόνες σε κομμένο χόρτο..
Και μήλα, σκέφτηκε, η λευκή σάρκα της με την αμυδρή ροδαλότητά της.
" " της είπε.
Τις δύο δυσκολότεςρες λέξεις του κόσμου.
Αυτή δεν ειναι μια ιστορία αγάπης , {αλλά} υπάρχει αγάπη εκει. Δηλαδή , η αγάπη βρίσκεται ακριβω΄ς απέξω, ψάχνοντας για ένα τρόπο να εισβάλει.
ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΔΩ, εκεί ΟΥΤΕ ΕΔΩ, ουτε εκεί, στροβιλιζόμενοι σαν κόκκοι σκόνης, διεκδικώντας για τον εαυτο μας τα δικαιώματα του σύμπαντος
Τα Αληθινά πράγματα είναι είτε πολύ μεγάλα είτε πολύ μικρά, ή έχουν πάντα το λάθος μέγεθος προκειμένου να εφαρμόσουν στο χώρο που ονομάζεται γλώσσα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου