-Πίου, πές μου μια ιστορία.

-Τι είδους ιστορία παιδί μου;

-Μια ιστορία με ευτυχισμένο τέλος

-Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα σ' όλο τον κόσμο

-Δεν υπάρχει ευτιχισμένο τέλος ;

-Δεν υπάρχει τέλος...

Θαυμαστός Καινούργιος Κόσμος - Αλντους Χάξλευ {Απόσπασμα}

     Με τόνο διαφορετικό επανέλαβε κι εκείνος σκεπτικός : "Πως μπορώ; Όχι, το πραγματικό πρόβλημα είναι : πως γίνεται και δεν μπορώ; Η μάλλον - αφού στο κάτω κάτω ξέρω πολύ καλά γιατί δεν μπορώ- πως θα ήταν αν μπορούσα, αν ήμου ν ελεύθερος και όχι υποδουλωμένος εξ αιτίας  της διαμόρφωσης της ανακλαστικής μου συμπεριφοράς

Σαντιάγο Ρονκαριόλο - Κόκκινος Απρίλης [απόσπασμα]

«Δεν είμαι καθόλου σπουδαίος, Έντιτ. [ ..] Νομίζω ότι δεν καταλαβαίνω τι συμβαίνει σ αυτήν την πόλη ούτε σ αυτή τη χώρα. Τον τελευταίο καιρό έχω την εντύπωση ότι δεν καταλαβαίνω  τίποτα απολύτως. Και με φοβίζει που δεν καταλαβαίνω.»

Ντρεπόταν να πει σε μια γυναίκα ότι φοβόταν. Αλλά οι λέξεις είχαν βγει από το στόμα του ασυναίσθητα, σαν μια ριπή από Star από ένα ελικόπτερο εν πτήσει. Δεν ήταν σε θέση να τις ελέγξει. Αυτό, ίσως , τον φόβιζε περισσότερο. Να ξέρει ότι υπήρχε κάτι που δεν μπορούσε να ελέγξει, κάτι μέσα του, που τον τρόμαζε περισσότερο από όσα έρχονταν απέξω και δεν μπορούσε να ελέγξει […]. Είχε χαμηλώσει τα μάτια του προς το άθικτο πιάτο του , έτσι που μόνο η μυρωδιά του φτηνού σαμπουάν της Εντίτ τον ειδοποίηση ότι τον είχε πλησιάσει, σχεδόν τον άγγιζε.

«Κανείς δεν καταλαβαίνει τίποτα εδώ πέρα», είπε. «Αλλά και κανείς δεν το ομολογεί. Χρειάζεται κουράγιο για να πει κανείς κάτι τέτοιο».

«Είμαι δειλός, Εντίτ. Έτσι ήμουν πάντα»

Ξαφνικά , ο εισαγγελέας ένιωσε ζεστασιά στο χέρι, μια αίσθηση ευχάριστη και προστατευτική που είχε να νιώσει πολύ  καιρό [..]

Μη σηκωθείς
να κοιτάξεις απ' το παράθυρο.
Προς τι μιά κίνηση
αφού γνωρίζουμε;
Μονάχα για να ρυτιδώσεις
την ασάλευτη ώρα
και να σωπάσει επιτέλους
η σιωπή;

Η σιωπή φωνάζει
πιό βαθιά
η σιωπή προδίδει τα λόγια μας.

Γιάννης Ρίτσος, aαπό Εαρινή Συμφωνία

Herman Hesse, "Ντέμιαν" {Aπόσπασμα}

Όταν μισούμε έναν άνθρωπο, μισούμε κάτι που μας θυμίζει τον εαυτό μας. Κάτι που δεν έχουμε κ' εμείς μέσα μας, δεν μπορεί ποτέ να μας συγκινήσει

Ερίκ-Εμανουέλ Σμιτ - Όταν ήμουν έργο τέχνης (Απόσπασμα)

Η τρίτη γέννηση μου έγινε στην ακροθαλασσιά, μπροστά στο καβαλέτο του Χάνιμπαλ, όταν ανακάλυψα πως το σύμπανθα ήταν Ωραία, Ολόγιομο, Πλούσιο, αν αποδεχόμουν κι εγώ να είμαι μέτριος, κενός φτωχός.
{..}
"Αδάμ;"
Ονειρεύομαι, ή με φωνάζει κιολας;
"Αδάμ;"
Κατεβαίνω τρέχοντας τα σκαλιά και φιλάω τη Φιώνα που στέκει ευθυτενής και λυγερή πάνω απ τις βαλίτσες της.

~~

Ένα τόσο ξεχωριστό βλιβλίο
από έναν τόσο ξεχωριστό Άνθρωπο
..σ΄Ευχαριστώ ΓΙΑ ΟΛΑ!

Τζάνετ γουίντερσον - Πες μου μια ιστορία {αποσπάσματα}

Αφησε τη σκέψη του να ταξιδέψει στη θάλασσα και φαντάστηκε τη Μόλι ξαπλωμένη δίπλα του. Στο Μπρίστολ πάντα ξυπνούσε πρώτος Είχε εκπαιδεύσει τον εαυτό του να ξυπνάει πρώτος, έτσι ώστε να του ανήκει η πρώτη στιγμή της ημέρας και να τν παρατηρήσει για όσο κοιμόταν. Του άρεσε να βγάζει το χέρι του έξω από το ζεστό κάλυμμα, στον παγωμένο αέρα της κρεβατοκάμαρας. Μετά περιέφερε το χέρι του πανω απότο περίγραμμα του προσώπου της, χωρίς να την αγγίζει ποτέ, αλλά νίωοντας με δέος, παντα με δέος , τον τρόπο που το χέρι του μπορουσε να αισθανθεί στον παγωμένο αέρα τη θερμότητα που ανέδιδε το προσωπό της.
Μερικές φορες ανοιγε το στόμα τξς για να ανασανει και ένιωθε την ανάσα της πανω του, με τον τρόπο που θα πρέπει να ένιωσε ο Αδάμ τον Θεό να εμφυσά την πρώτη πνοή στο κοιμισμένο του σώμα.
Όμως εκείνη ήταν η κοιμισμένη. Μέσα στο μικρό θάνατο, έσκυψε να τη φιλίσει και την ξύπνησε με ένα φιλί και τα μάτια της άνοιξαν νυσταγμένα και του χαμογέλασε.
Πάντα του χαμογελούσε.Το λάτρευε αυτό.
Και μετά την έπαιρε στην αγκαλιά του , έθαβε το προσωπό του μέσα στο λαιμό της και προσπαθούσε να εντοπίσει όλες τς διαφορετικές μυρωδιές της. Ήταν καθαρή αλλά είχε τη δική της μυρωδιά, κάτι που έμοιαζε με φρέσκο χόρτο, φορτωμένο ακόμα με λουλούδια και ακόμα κάτι πιο πράσινο πιο αιχμηρό, βελόνες σε κομμένο χόρτο..
Και μήλα, σκέφτηκε, η λευκή σάρκα της με την αμυδρή ροδαλότητά της.




" " της είπε.
Τις δύο δυσκολότεςρες λέξεις του κόσμου.






Αυτή δεν ειναι μια ιστορία αγάπης , {αλλά} υπάρχει αγάπη εκει. Δηλαδή , η αγάπη βρίσκεται ακριβω΄ς απέξω, ψάχνοντας για ένα τρόπο να εισβάλει.




ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΔΩ, εκεί ΟΥΤΕ ΕΔΩ, ουτε εκεί, στροβιλιζόμενοι σαν κόκκοι σκόνης, διεκδικώντας για τον εαυτο μας τα δικαιώματα του σύμπαντος







Τα Αληθινά πράγματα είναι είτε πολύ μεγάλα είτε πολύ μικρά, ή έχουν πάντα το λάθος μέγεθος προκειμένου να εφαρμόσουν στο χώρο που ονομάζεται γλώσσα.

Λόρεν Κέιτ - Άγγελοι {απόσπασμα}

..Αυτό το άψυχο χαρτί, το ψυχρό αντίγραφο θα ήταν ο μοναδικός τρόπος να την πάρει μαζί του.
Εκεινη την στιγμή ,όμως, καθως ακούμπησε την πλάτη του στη δερμάτινη καρέκλα της βιβλιοθήκης, το ένιωσε. Αυτή τη ζεστή αύρα στον αυχένα του.
Εκείνη.
Το να βρισκεται τ΄οσο κοντα τού προκαλούσε τν πιο παράξενη αίσθηση, όπως το κύμα ζέστης που βγαίνει όταν ένα κούτσουρο γίνει {στάχτη}. Το ήξερε χωρίς να χρειαστεί να γγυρίσει: ήταν εκεί. Σκέπασε το είδωλό της με τα χαρτιά που κρατούσε , αλλά δεν μπορούσε να της ξεφύγει.
(..)


Εκείνη πίστευε ακόμη ότι η ελξη που ένωθε γι αυτόν ήταν αθώα, ότι οι συχνές συναντήσεις τους στο περίπτερο ήταν.. απλώς {συμπτώσεις}. Πόσο αφελής ήταν! Δε θα της έλεγε ομως ποτε την αληθεια- το μυστικό ήταν δικο του και θα υπέφερε μονος.
(..)


"Αν νοιάζομαι για σένα", επανέλαβε, σαν να μιλούσε μόνς τ σχεδόν. " Εγώ.. εγώ σε.."
"Μη!"
"Πρέπει να σ' το πω. Σε..

.

.

.


~~

Θα μπορούσα να γράφω όλη μέρα.... αλλά απλά ...δεν θα διαφοροποιούσε τα πραγματα και πολύ... (A)
Πολύ όμορφο μοιάζει, αν και έπεσε τυχαίως στην αντίληψη μου...lalala

Αγάπη

Η πραγματική αγάπη είναι πάντοτε συνυφασμένη με την προσφορά, τη θυσία, την ανιδιοτέλεια. Αγάπη είναι να χαίρεσαι με αυτόν που χαίρεται και να λυπάσαι με αυτόν που πονά. Αυτός που αγαπά ανέχεται τον άλλο με τις ατέλειές του χωρίς να τον περιφρονεί, χωρίς καν να τον κάνει να νιώθει άσχημα για αυτό που είναι. Όταν αγαπάς ενδιαφέρεσαι τι θα γίνει ο άλλος, χωρίς όμως αυτό το ενδιαφέρον να γίνεται καταπίεση και επιβολή. Και αυτό, διότι η πραγματική αγάπη εμπεριέχει τον σεβασμό της ελευθερίας του άλλου, την εκτίμηση προς την προσωπικότητά του.

Παρεξηγημένη αγάπη είναι όταν ο άλλος γίνεται το αντικείμενο με το οποίο ικανοποιώ εγώ τις ανάγκες και τις επιθυμίες μου. Κάτι τέτοιο μάλλον προσκόλληση και αδυναμία πρέπει να ονομάζεται παρά αγάπη. Καταντούμε σε αυτή την παρεξηγημένη κατάσταση είτε όταν είμαστε φίλαυτοι – δηλαδή “εγωιστές” - είτε όταν πάσχουμε από κοινωνική ανασφάλεια. Σε αυτή την δεύτερη περίπτωση, ο φόβος μη τυχόν και μας απορρίψουν οι άλλοι μας κάνει να απαιτούμε συνεχώς επιβεβαίωση (-“Πες μου ότι με αγαπάς ...” “Μα μόλις τώρα σου το είπα !”). Η ανασφάλεια, με τις απαιτήσεις που προτάσσει, μας εμποδίζει από το να γνωρίσουμε και να αγαπήσουμε τον άλλο για αυτό που πραγματικά είναι, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που μας εμποδίζουν οι απαιτήσεις που προτάσσει η φιλαυτία, ο “εγωισμός”.

Ποια από τις δύο πιο πάνω μορφές αγάπης έχουμε εμείς μέσα μας; Κριτήριο είναι η στάση μας απέναντι στους δύσκολους ανθρώπους: Αν τους αγαπούμε και αυτούς με την ίδια προθυμία, τότε η αγάπη μας είναι πραγματική. Αν όμως αγαπάμε μόνο όσους ανθρώπους βρίσκουμε ευχάριστους και βολικούς, τότε μάλλον η αγάπη μας εμπίπτει στην δεύτερη κατηγορία.

Η αληθινή αγάπη μέσα στην ψυχή ενός ανθρώπου είναι σαν ένα δέντρο που σιγά – σιγά μεγαλώνει, και σκεπάζει όλο και περισσότερους ανθρώπους κάτω από την δροσερή σκιά του. Από εμάς το μόνο που απαιτείται είναι να φροντίσουμε λίγο για την καλλιέργειά της, καθώς επίσης να την προστατεύσουμε από αυτά που θα μπορούσαν να την ξεριζώσουν από την καρδιά.

Αλκυονη Παπαδάκη - Το χρώμα του φεγγαριού #2

- Ποιός είναι ο δυνατός; Ρώτησε ξαφνικά το δέντρο.
- Αυτός που περπατά μέσα στη νύχτα μόνος του. Κι όμως, φοβάται τόσο το σκοτάδι. Αυτός που περιμένει στην πλαγιά τους λύκους. Κι ας τρέμει σαν το λαγό ακούγοντας τα ουρλιαχτά τους. Αυτός που γλιστράει, που γονατίζει, που γεμίζει λάσπες. Που χώνεται στο θολό ποτάμι ως το λαιμό. Και μια στιγμή, μέσα στο χαλασμό, απλώνει τα παγωμένα χέρια του, κόβει κίτρινες μαργαρίτες και στολίζει τα μαλλιά του. Αυτός είναι ο δυνατός.
Ένα κουκούλι έπεσε κείνη την ώρα στο χώμα κι έσπασε. Μια πολύχρωμη πεταλούδα πήδηξε από μέσα. Ξεδίπλωσε τα φτερά της και πέταξε γύρω από τις μυρτιές. Ύστερα κοντοστάθηκε, κοίταξε μια στιγμή στα μάτια το Θεό, και ψιθύρισε:
- Γεια σου! Τι όμορφος που είναι ο κόσμος σου! ......................................................................................
«Πρόσεξε μην ξεχάσεις ποτέ πως η ζωή αγαπά αυτούς που την περιμένουν στη γωνία του δρόμου μ' ένα λουλούδι στο χέρι. Μπορεί να γονατίζεις, να σέρνεσαι, να ματώνεις. Ωραία! Δε χάλασε ο κόσμος. Έτσι συμβαίνει με τους ανθρώπους. Έχεις πάντα το καιρό να σηκωθείς. Τ' αγάλματα μόνο δε λυγάνε».

....Μα γιατι παλι τον επιαναν οι αιωνιες φοβιες του; Γιατι ακριβως τρα , τωρα που επαιρνε μια καλη είδηση;....


....Λες να λειτουργησει καποια αγνωστη διαδικασια , καποιο περιεργο συνδρομο και να τον κανει παλι ανικανο
να χαρει
να ελπισει
να θελει να ; ;;; ....

-Ντανιελ Τσαβαρια , Για τα μάτια σου.

Πυξ λαξ - Σ' ΑΓΑΠΩ ~*

".....
- τι χρωμα εχει ο Ερωτας;
- ο Ερωτας εχει το χρωμα του φεγγαριου , οταν ειναι πανσεληνος
-Ετσι, ε; Ο ερωτας εχει το χρωμα του φεγγαριου , ειπε το Αστερι...

Κοιταξε μακρυα στο κενο


και δάκρυσε...."

(Ακυονη Παπαδακη, Το χρωμα του Φεγγαριου)

Ερίκ-Εμανουέλ Σμιτ - Ο κύριος Ιμπραήμ και τα άνθη του Κορανίου {Απόσπασμα}

..."Δεν πειράζει" έλεγε ο κύριος Ιμπραήμ. " Ο έρωτάς σου γι αυτην ειναι δικος σου.
Σου ανήκει. Ακόμη και αν εκεινη τον αποκρούει, δεν μπορει να τον αλλαξει
. Απλως, δεν τον εκμεταλεύεται-αυτό ειναι ολαο.

Ότι δίνεις , Μόμο, είναι για πάντα δικό σου ..
ότι το κρατάς ειναι χαμένο γα πάντα.. " ....


~~

Αντουάν Ντε Σαιντ-Εξυπερύ - Ο μικρός πρίγκηπας (αποσπάσματα) #2

Ο μικρός πρίγκιπας είχε τώρα χλωμιάσει από το κακό του
-Εκατομμύρια χρόνια τώρα τα λουλούδια φτιάχνουν αγκάθια .
Κι όμως τα αρνιά , εκατομμύρια χρόνια τώρα τρώνε τα λουλούδια. Και δεν είναι σοβαρό πράγμα να ψάξεις να καταλάβεις γιατί κουράζονται να φτιάχνουν αγκάθια που ποτέ δεν χρησιμεύουν σε τίποτα ;

Δεν έχει δηλαδή, σημασία ο πόλεμος των αρνιών με τα λουλούδια ;
Δεν είναι κάτι πολύ πιο σοβαρό και σημαντικό από τις προσθέσεις ενός χοντρού κοκκινομούρη κυρίου ; κι αν ξέρω , εγώ, ένα λουλούδι μοναδικό στο κόσμο, που δεν βρίσκεται αλλού πουθενά παρά μόνο στον πλανήτη μου, και που μπορεί ένα αρνάκι να το εξοντώσει με μια δαγκωματιά, έτσι δα , ένα πρωί, χωρίς να καταλαβαίνει τι κάνει, αυτό δεν είναι σπουδαίο, δηλαδή ;

Κοκκίνισε κι ύστερα ξανάπιασε :
-Αν κάποιος αγαπάει ένα λουλούδι που δεν υπάρχει ταίρι του στα εκατομμύρια των άστρων , αυτό φτάνει για να τον κάνει ευτυχισμένο σαν τα κοιτάζει .
Λέει μέσα του : « Εκεί κάπου βρίσκεται το λουλούδι μου…» Αν όμως τ’ αρνί φάει το λουλούδι , θα σου φανεί σαν ξαφνικά να σβήσανε όλα τα αστέρια ! και δεν είναι σπουδαίο αυτό;

Δεν μπόρεσε να πει περισσότερα. Ξαφνικά τον πνίξαν τα αναφιλητά . Η νύχτα είχε κατέβει .
Εγώ είχα παρατήσει τα εργαλεία μου. Πολύ που σκοτιζόμουν τώρα για το σφυρί μου, για το μπουλόνι μου, για τη δίψα και για το θάνατο.
Πάνω σ’ ένα αστέρι σ’ ένα πλανήτη , το δικό μου τη Γη , ήταν ένας μικρός πρίγκιπας που χρειαζόταν παρηγοριά !

Τον πήρα στην αγκαλιά μου . Τον νανούρισα . Του έλεγα : « Το λουλούδι που αγαπάς δεν κινδυνεύει…
Θα του ζωγραφίσω ένα φίμωτρο του αρνιού σου. Θα σου ζωγραφίσω μια πανοπλία για το λουλούδι σου … θα ..» Δεν ήξερα πια τι να πω . Αισθανόμουν πολύ αδέξιος. Δεν ήξερα πώς να τον βρώ, που να τον προφτάσω…


Είναι τόσο μυστήριος τόπος, η χώρα των δακρύων.

Νικος Καζαντζάκης - -Απόσπασμα από Το Δεύτερο Χρέος, της Ασκητικής.

Περπατώ στ' αφρόχειλα της άβυσσος και τρέμω.
Δυό
φωνές μέσα μου παλεύουν.


Ο Νους: "Γιατί να χανόμαστε κυνηγώντας το αδύνατο; Μέσα στον ιερό περίβολο των πέντε αιστήσεων χρέος μας ν'αναγνωρίσουμε τα σύνορα του ανθρώπου."

Μα μιά άλλη μέσα μου φωνή,ας την πούμε έχτη δύναμη,ας την πούμε
καρδιά,αντιστέκεται και φωνάζει:

"Όχι!Όχι! Ποτέ μην αναγνωρίσεις τα σύνορα του ανθρώπου!Να σπας τα σύνορα!
Ν'αρνιέσαι ότι θωρούν τα μάτια σου!
Να πεθαίνεις και να λές: Θάνατος δεν υπάρχει!"

Ερίκ-Εμανουέλ Σμιτ - Όταν ήμουν έργο τέχνης {απσπάσματα}

ΩΨΑΩ

"Για να πιστέψω πως η ζωή είναι ωραία.

Να πάψω να σκέφτομαι τον εαυτό μου."

*

"Γιατι είχατε τόσο μικρή ιδέα για τον εαυτό σας?" με ρώτησε.

"Δεν ηταν ιδέα, ήταν πραγματικότητα: δεν έμοιαζα σε τίποτε."

"Ίσως να μοιάζατε στον εαυτό σας "

*

"Χάος.
Δεν ξέρω που βρίσκομαι.
Καμιά φορά
στο κρεβάτι μου αλλα
δεν κρατάει για πολύ. "

*

"Τα φαινόμενα ειναι αυτα που ειναι αγαπητέ μου αδελφε.
Επιπεδα.
Μουγκα.
Οφειλουν να δειχνουν μονο τν επιφανεια. Τα φαινομενα δεν εκφράζουν τιποτα.
Ανηκουν στους αλλους, κι εκείνει μονο ετσι τα αανεχονται."

*

"Ανίκανος να κανω την εισοδο μου στη ζωη

και αναξιος να βρω την εξοδο.."

*

" Η ασχημια ειναι μια ευλογια

που ελκει την εξαιρεση

και μπορρει να μεταμορφώσει

μια ζωη σε θαυμαστο πεπρωμενο"

*

"Μονο γι αυτο αξιζεινα ζρονοτριβεις.
Για το αορατο και το απεραντο.
Γιατι να ζωγραφιζεις αντικειμενα
..με περιγραμμα??"

*

"Χρειαζεται θορυβος για να ακουσεις την σιωπη?"

*

"Συνοψιζω λοιπον, είστε
επιπεδος ,

αμορφος,

κενός

και

αποκαρδιωμένος"

*

"Κι ομως ξερω πως δεν ειμαι νεκρος.
Ξερω πως ονειρευομαι διαρκως.
Ξερω πως εξακολουθω να υπάρχω. Το προβλημα ειναι πως
έχω πάρα πολλες ζωές."

Το χρώμα του φεγγαριού -Αλκυόνη Παπαδάκη (#1)

{Ευτυχισμένες στιγμές}

-Είναι τόσο σπάνιες οι ευτυχισμένες στιγμές? ρώτησε κείνο το βράδυ τ αστέρι.
Το δέντρ ομολις ειχε κλεισει τα βλεφαρα του να ξεκουραστεί. Κουνησε τα κλαδιά του και αποκρίθηκε λιγο νυσταγμενα.
-Όχι..οχι. Δεν ειναι τοσο σπανιες. Μονο που... Να, οι ανθρωποι κυνηφουν αυτες τις στιγμες με το μυαλο τους. Και αυτο ειναι, πως να το πω...υποθεση καρδιας.
-Πες μου καποιες ευτυχισμενες στιγμες.
-Ασε με τωρα , νυστάζω.
-Πες μου, επεμενε τ αστέρι. Πες μου μερικές.
-Ενα παξιμαδακι κανελας στα ζαρωμενα χερια της γιαγιας. Ενα ζεγαρι αθλητικα παπουτσια κατω απο το κρεβατι του Φωτη.Ενα κοχυλι στα ονειρα της Αγγελικής..Ενα φιογκάκι στο χρωμα του Φεγγαριου...
Καληνυχτα, νυσταζω πολυ αποψε.
-Πες μου ακομα μια ευτυχισμενη στιγμή.Κι υστερα θα σ αφησω να κοιμηθεις.
-Σ αγαπώ, πολυ!
-Καληνυχτα ! ειπε τ' αστερι τρισευτυχισμενο.
Κι εδωσε μια βουτιά και πιαστηκε απο το ματόκλαδο του φεγγαριου.