Κυματίζουν οι σημαίες
του φεγγαριού
κι αγαπούν τις σκιές που κρύβουν
νύχτα θέατρο
θηρευτής εγώ
ασήμι λυπημένο λιώσε
τα ρούχα της εξορίας μας
αθώρητος στο θεωρείο
παρακολουθούσε
το διάλογο του μονολόγου σου
αυτό που παίζεται, παίζει
κι όλα στην έξοδο παραπέμπουν
εκεί που τ' αστέρια
ασημένιες κιμωλίες
γράφουν στον μαύρο ουρανό
τη λάμψη του θανάτου
νυχτερινό..τέλος.
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι πληρώνουμε τα τέλη ακόμα.
πολύ καλό κείμενο/δεν το ήξερα.
Αγαπητή Αρετή εβρέθη, σε ένα αξιολογότατο , ακρως ενδιαφέρον, και αξιαγάπητο περιοδικό/βιβλίο , το κουκουτσ(ι)-χάρης την πολύτιμη συνδρομή μιας εξοχότητας:P
ΑπάντησηΔιαγραφή; )
---
Πάντα θα πληρώνουμε τα τέλη, το τίμημα, των σκεψεων /αλλά και των πράξεων μας
η αυτού εξοχότης , κάποιος Μαρκήσιος.
ΑπάντησηΔιαγραφήσας φιλώ , λύκε.
επικίνδυνο;δε νομίζω!