Νικηφόρος Βρεττάκος – Η φιλοξενία

Γίνεται κάποτε να καλύπτει ο ένας άνθρωπος
τον άλλον με {φως}. Είναι το βλέμμα της αγάπης που έχει την αρχή του στο άπειρο.

Σχημάτιζε πάνω μου μιά σκέπη
το βλέμμα σου με κάτι κλαδιά φωτεινά,
απροσδιόριστα. (Δεν έβρισκε τρόπο,
θυρίδα να μπει, ο αέρας που φύσαγε).
Τόσο, που φεύγοντας, ένιωθα έπειτα
την {ανάγκη} να ειπώ, αν όχι με λέξεις,
μ’ ένα χαμόγελο, άυλο σχεδόν:

Ευχαριστώ
το βλέμμα {σου} για την φιλοξενία.