αυτός θυμάται ό,τι αγάπησε και μόνο.
"Το άγνωστο θα 'μαι εγώ" στο σύντροφό του λέει,
"και τα γνωστά, ψέμματα σ' εμένα τον τρελό.
Δε φταίει η φαντασία μου, η φρόνηση τα φταίει
που το μυαλό στις μέρες μας στεριώνουν με φελό"
Αυτά είπε κι όρμηξε μ' άρματα κουρέλια - ευλογία·
με το άμυαλο, σπασμένο του κοντάρι.
Και το λοιπόν, τη δεύτερη αρχινάει δημιουργία,
μα μπλέχτηκαν τα γκέμια στο ποδάρι.
Κρυφογελάει σκυφτός στου αλόγου του τη σέλα
με τη ζωή την πλανερή και τρυπιοχέρα.
Μοναχά απ' της μοναξιάς το πήγαιν' έλα
τα μάτια ό,τι ποθούν θα δουν μια μέρα.
Πείσμα το πείσμα Δον Κιχώτη και φοβέρα
κι αν σε γελούν οι ανθρώποι κι όλα τα άστρα,
ολημερίς χτυπιέσαι μ' ίσκιους στον αέρα
και παίρνεις ανεμόμυλους για κάστρα.
σολοποριενο κ σονομ
Όλη η ζωή του ένας παραπονιάρης μύθος τυλιγμένος
ΑπάντησηΔιαγραφήστου νου του την ανέμη και στου ονείρου την απόχη
"Πραγματικά πιστεύεις πως ο Δον Κιχώτης τρελάθηκε εξαιτίας των βιβλίων; Δε νομίζεις οτι μάλλον τρελάθηκε επειδή δεν άντεχε να ζει σε έναν κόσμο τόσο μικροπρεπή και σκληρό; Εγώ θα έλεγα πως, εν πάση περιπτώσει, η ανάγνωση τον έσωσε από το να καταλήξει ένας πικραμένος γέρος... Ποιός είναι πιο τρελός; Αυτός που δέχεται να ζησει σε έναν άδικο κόσμο ή αυτός που παλεύει να τον αλλάξει ακόμα κι αν μάχεται εναντίον ανεμόμυλων;"
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπόσπασμα από τη "Μικρή Καλβίνα" του Κάρλο Φραμπέτι.