ΑΛΛΟ ΕΝΑ ΨΕΜΑ - ACTIVE MEMBER

Τράβα τα ξυνισμένα μούτρα σου πιο πέρα
κι αφού με ξύπνησες πες μου καλημέρα
άσε 'να χαμόγελο να φύγει έτσι του κώλου
μη μας κυλήσει κι αυτή κατά διαόλου
Δε θ' αντέξω με μια γουλιά ρουτίνα θα πνιγώ
κι είπα να κάνω κουμάντο απόψε εγώ
θα μιλάω σ' όποιον θέλω, θα γελάω σ' όποιον να 'ναι
πιο αργά θα περπατάω κι ας με κυνηγάνε
Δε θα ζητήσω συγγνώμη στο αφεντικό που 'χω αργήσει
θα τον αφήσω πρώτος να μου μιλήσει
Κι άντε γεια καημένε εσύ κι η δουλειά σου
εγώ δε ζω μες στα χαμένα όνειρά σου
Θα πάρω σβάρνα τους δρόμους μήπως ζωή μου βρεις θέμα
και γλυτώσεις απ' τον χρόνο κι από άλλο ένα ψέμα
Ίσως τα καταφέρω απόψε ψυχή μου
να σ' έχω όλη τη μέρα δική μου
Ίσως γιορτάζεις απόψε καρδιά μου
την πρώτη μέρα που χτυπάς τόσο κοντά μου
κι αν δε μου βγουν όσα λέω κι αφήσω ψέμα εδώ πέρα
θα ζω για πάντα αυτή τη γαμημένη μέρα.

Άλλη μια μέρα - άλλο ένα ψέμα
άλλη μια ανάσα - άλλο ένα ψέμα
άλλο ένα δάκρυ - άλλο ένα ψέμα
άλλη μια αγάπη - Μεγάλο ψέμα

Καλό ξεκίνημα ρε για πρωινό έφαγα γκρίνια
με μπαγιάτικα προβλήματα και λίγο γκίνια
Πήρα μια ανάσα βαθιά να μαζέψω λίγο αέρα
όμως το ίδιο μου βρωμάει κι αυτή η μέρα

Πρωί-πρωί οι ίδιες φάτσες τα ίδια γαμώτο
για το ρημάδι της γραμμής που χάθηκε το πρώτο
Κι εκεί στο κρύο - πόσο γουστάρω
κάπως έτσι ρε θα είναι όταν θα σαλτάρω
Και θα με χάσετε όλοι και χάρισμά σας η πόλη
που περιμένει η παστρικιά κάποια γιορτή και σχόλη
για να γιορτάσετε παρέα όσο χρόνο περισσεύει
από μια πόρνη ελευθερία που ζητιανεύει
στιγμές κι αν θες πολλές πάψε να κλαις

Σήκω τριγύρω και δες
Έχουμε χάσει τα ίδια και μη ζητάς την αλήθεια
από ένα μάτσο αρχίδια που μας γίναν συνήθεια

Ψάξε μόνος σου την άκρη να βρεις
μυρίζει ωραία η ζωή τράβα και κοίτα μη χαθείς

Εγώ θα φύγω από δω κι αν έχει ψέμα κι εκεί πέρα
θα ζω για πάντα αυτή τη γαμημένη μέρα
Άλλη μια μέρα - άλλο ένα ψέμα
άλλη μια ανάσα - άλλο ένα ψέμα
άλλο ένα δάκρυ - άλλο ένα ψέμα
άλλη μια αγάπη - Μεγάλο ψέμα

Μην τους χαρίσεις άλλη μια μέρα
άλλη μια μέρα - άλλο ένα ψέμα
Μην τους αφήσεις να πουν άλλο ένα ψέμα
άλλη μια ανάσα - άλλο ένα ψέμα
Μη σου κυλήσει ένα δάκρυ θα 'ναι ψέμα
άλλο ένα δάκρυ - άλλο ένα ψέμα
Κι αν σου πουν για μια αγάπη θα 'ναι ψέμα
άλλη μια αγάπη - Μεγάλο ψέμα

Εδώ στα μέρη αυτά πολλών ήπιαμε λάθη..

.. από σκάρτα βαρέλια στυφό κατακάθι,
με το ζόρι βαρύ και γρήγορο μεθύσι
που έχουμε όλοι γλεντήσει και έχουμε όλοι πενθήσει..

 Χιλια Μπουκάλια* εσύ?  Καλά κρασιά εγω ! :):):)

2-4, και με το παραπάνω ... 3-4, αν συμφωνείς βεβαίως βεβαίως 

*         

ACTIVE MEMBER Άστεγη μπαλάντα

Στο δικό μας σπιτικό ίδια η χάση με τη φέξη
γυμνή η ψυχή μου έτσι γουστάρω κι όσο αντέξει
φρεσκοξεπλημένη αγάπη μου 'χει στήσει καρτέρι
δεν φοβάμαι μα λυπάμαι δεν της δίνω το χέρι.
Προτιμώ να γυρίζω στο φεγγάρι και να λέω ευχαριστώ
σε ένα μπουκάλι με αλκοόλ σαράντα τοις εκατό
στην μοναξιά μου να φτιάχνω παραμύθια με κόσμο
να ρίχνω ψύχουλα μη χάσω το δρόμο.






Υγ: κι αναρωτιέμαι ξανά πέρα πως θα τα βγάλω
νοιώθω μικρή φωνή σε ταξίδι μεγάλο

ACTIVE MEMBER Εγώ φταίω

Εγώ φταίω που ο αέρας που αναπνέω βρωμάει φωτιά
εγώ φταίω στραγγίζω όσα λέω σε μια ματιά
εγώ φταίω που έμαθα να πετάω χωρίς φτερά
εγώ φταίω για πάρτη μου κρατάω μια ανάσα τη φορά. 

Στης χαράς την κορυφή έχασα γεύση και αφή
ό,τι ακουμπάω γίνεται πέτρα κι όσα είπα χίλια μέτρα.
Από οράματα και θάματα κράμα θα φτιάξω,
θα πετάξω χαμηλά και θα βουλιάξω.
Στη γαλήνη του κενού, στ' ανοιχτά νερά του νου,
πνίγομαι και κολυμπώ κι απορώ που ακόμη ζω ,
δε θα το μάθει, όμως κανείς ό,τι κι αν βρω,
δε με νοιάζει αν θα χαθώ ή θα σωθώ.

..

ACTIVE MEMBER Μέρες Παράξενες Θαυμάσιες Μέρες

...

Μη ξεχνάς και μη κερνάς αδικία
τώρα πια ανθρώπους και στιγμές
κράτα στην πάρτη σου τη πιο μεγάλη κακία
είναι θαυμάσιες οι μέρες αυτές.

Μέρες παράξενες, θαυμάσιες μέρες
ψάχνω κουράγιο μήπως και ονειρευτώ
Μέρες παράξενες, θαυμάσιες μέρες
καλή ευκαιρία μήπως και μαγευτώ.

...

ΥΓ: δεν πιστεύω στην τύχη... όταν πεθαινουν τα ψέμματα γεννιούνται ωραίοι στίχοι

ΥΓ':"Δεν τα ξερω καλα"

"Μια χαρα ειναι, εχεις 2 μηνες "

"Για ποιο πραγμα?"

Μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα

Ας τον επήραν οι σοφοί από τα μούτρα,
αυτός θυμάται ό,τι αγάπησε και μόνο.
"Το άγνωστο θα 'μαι εγώ" στο σύντροφό του λέει,
"και τα γνωστά, ψέμματα σ' εμένα τον τρελό.
Δε φταίει η φαντασία μου, η φρόνηση τα φταίει
που το μυαλό στις μέρες μας στεριώνουν με φελό"
Αυτά είπε κι όρμηξε μ' άρματα κουρέλια - ευλογία·
με το άμυαλο, σπασμένο του κοντάρι.
Και το λοιπόν, τη δεύτερη αρχινάει δημιουργία,
μα μπλέχτηκαν τα γκέμια στο ποδάρι.
Κρυφογελάει σκυφτός στου αλόγου του τη σέλα
με τη ζωή την πλανερή και τρυπιοχέρα.
Μοναχά απ' της μοναξιάς το πήγαιν' έλα
τα μάτια ό,τι ποθούν θα δουν μια μέρα.
Πείσμα το πείσμα Δον Κιχώτη και φοβέρα
κι αν σε γελούν οι ανθρώποι κι όλα τα άστρα,
ολημερίς χτυπιέσαι μ' ίσκιους στον αέρα
και παίρνεις ανεμόμυλους για κάστρα.

σολοποριενο κ σονομ

..σ' είδα να γελάς και άλλοτε θυμωμένο
και γούσταρα λόγω τιμής
σ' έχω ακούσει δυνατά να τραγουδάς και να φωνάζεις
να τα κάνεις τριγύρω σου κομμάτια
σ' έχω πιάσει για ώρα προσεκτικά να κοιτάζεις
τα 'χουμε πει τόσες φορές με τα μάτια.
Σ' είδα να μου χτυπάς την πλάτη και να φεύγεις
να δακρύζεις και το κεφάλι να σκύβεις
σ' έψαχνα κάπου στο φως, αλλά κι εσύ τ' αποφεύγεις

{στην αρχή μου φαινόταν πως κι εσύ κάτι κρύβεις}

με την πάρτη σου που λες είχαν πολλοί τρελαθεί


..


Ρε, δε με νοιάζει από που 'ρθες σου λέω
κι εμείς εδώ είμαστε περαστικοί
στον ουρανό ν' ανέβω και να τα λέω
πάω στοίχημα πως θα 'σαι και εκεί
Ρε, δε με νοιάζει ποιος σ' έστειλε, τι θες
ούτε αν είσαι από άλλο πλανήτη,
εδώ χρωστάμε λύπες και χαρές
σ' ένα φύλακα άγγελο αλήτη...

..


{Δε σ' έχω πιάσει πάνω απ' άλλους να θέλεις ν' ακουστείς,
όμως μαντεύω πως καλά με τα λόγια θα τα πας
δεν αγριεύεις χωρίς λόγο κι αν πιαστείς
τότε κουλάρεις ξανά και στο τοίχο ακουμπάς..}

..

Υπάρχουν φίλοι που δεν έχουν δώσει δραχμή,
ενώ εσύ πληρώνεις μάλλον εισιτήριο
υπάρχουνε κι αυτοί που δεν είχανε τιμή,
ποιο θα τους διάλεγες, για πες μου, εσύ μαρτύριο
υπάρχουν κι άλλοι όχι και τόσο κουρασμένοι
θυμίζουν μαθητές μέσα στην τάξη
μπροστά που κάθονται οι καλά οι διαβασμένοι
και πίσω αυτοί που είναι αλλού μα και οι εντάξει
Μου 'παν στα δύσκολα πως ρώταγες για μένα
τότε γέλασα πολύ κι η ψυχή μου το χάρηκε
τους είπα να σε βρουν, όμως τα ίχνη σβησμένα
κάποιος τους είπε πως ο αλήτης χάθηκε
εγώ όμως ξέρω...

Active Member-Φυλακας Άγγελος

Active Member - Φυσάει κόντρα

Γυρνάω στον κόσμο, πουθενά δε βλέπω ξένο όπου μένω.
Γυρνάω πίσω και από όποιον συναντήσω, μαθαίνω.
Δίνω, παίρνω, ανασαίνω από τα χρώματα, πληθαίνω,
από τ' αρώματα μαγεύομαι και ταξιδεύω.
Γυρεύω για όλους μας το ίδιο όμορφο στέγαστρο,
φτιάχνω φωτιά για όποιον θέλει κόσμο αταίριαστο.

..

Για τα μάτια ενός παιδιού που ψάχνει γη, γκρεμίζω ουρανούς

..


Υστερόγραφο: δε πιστεύω στη τύχη.
Όταν τα ψέμματα πεθαίνουν, γεννιούνται ωραίοι στίχοι
και γλυκαίνουν το μίσος στους ιχνανθρώπους
ή τους πετάνε για πάντα μες στους πανέρημους τόπους.

Active Member -Το τίποτα (μέρος προσβάσιμο.)

Και να, αυτή η μαυρίλα που με ντύνει,
απόψε μήνυμα αισιόδοξο αφήνει·
ότι αφού γυάλισες πάτο πιο κάτω δεν έχει
- να μη σ’ αγχώνει και το αύριο και σε τρέχει.
Grande finale λίγο πριν πέσει στο έργο αυλαία,
υποκλίσου στραβάδι με τη χεσμένη σκελέα,
τέλος με κεφαλαία, και της ντροπής το άγημα
σου αποδίδει τιμές για της ζωής το τράβηγμα
αναγνωρίζοντάς σου με περηφάνια και στόμφο
ότι ήσουν στον προθάλαμο για τον κακό σου ψόφο.
Είδες πολλά και πέρασες, ήσουνα νιος και γέρασες,
ό,τι ήξερες το ξέρασες, όλους τους ξεπέρασες.
Τί τυχερή που είναι η γενιά σου - γλίτωσε τ’ αγγάρεμα,
ν’ αφήσει κάτι για μετά κι είναι στο κωλοβάρεμα,
στο κωλοδώσιμο και στο κωλοφτιάξιμο
και κατέληξε στο τίποτα μέρος προσβάσιμο.

Δεν πάει πιο κάτω, καημένε, δεν πάει·
μείνε μ’ αυτό της ντροπής το παράσημο.
Δεν πάει πιο κάτω, καημένε, δεν πάει·
είσαι στο τίποτα μέρος προσβάσιμο.

Ο δρόμος που σε πάει στους γκρεμούς και στ’ ανάθεμα
ξεκινάει από παντού και το δικό σου πάθημα
με γεια σου, κι άντε γεια σου τώρα.
Εκεί στο τίποτα κατέληξες με φόρα
ασυγκράτητη· γι’ αυτή την πρώτη σου κρυάδα
λες πως φταίει η μαργαρίτα σου η αμάδητη η ρημάδα,
κι αφού έτσι λες μπορεί και έτσι να ’ναι.
Ρίχτο στην τύχη κι από δω κι άλλοι πάνε.
Ο χρόνος έσπειρε στον δρόμο που ανέβαινες σαράκι,
εσύ κατάπινες τις αντιρρήσεις σου φαρμάκι
κι εγώ απ’ την άλλη σε κοιτάζω και με τρώει
που με αφέλεια μετράς τη σκιά σου για μπόι.
Κι έτσι σιγά σιγά με το καιρό ή και πιο γρήγορα
βρήκες κατήφορο και πήγες βουρ στα σίγουρα.
Μηδενικό σου φορέσαν παράσημο
κι αφού πατώνεις μέρος προσβάσιμο.

Δεν πάει πιο κάτω, καημένε, δεν πάει·
μείνε μ’ αυτό της ντροπής το παράσημο.
Δεν πάει πιο κάτω, καημένε, δεν πάει·
είσαι στο τίποτα μέρος προσβάσιμο.
Δεν πάει πιο κάτω, καημένε, δεν πάει·

μην περιμένεις το φώτο φίνις.
Έχεις χάσει, καημένε, και πάει…

Έψαχνες στο τίποτα να βρεις
κι όλα τ’ ανώφελα της γης είχες μαζί σου.
Ήθελες τον κόσμο να καταπιείς,

χωρίς τίποτα να δεις στη χώνεψή σου.
Έγινες ήρωας διαφανής
που κατάφερες να βρεις χαρά στον πάτο.
Μέχρι εδώ, καημένε, ήταν· δε πάει πιο κάτω.

active member - πλαίσιο επικοινωνίας

Πφ ! :S :S :S :S
Φ ΝΨΡΙ~~

Active Member - Πισω δε γυρναω

Κρύος ιδρώτας κυλάει ξανά στο μέτωπό μου
κι εσύ, χαμόγελό μου
με ομορφαίνεις ξανά εκεί πάνω στον καθρέφτη,

με βγάζεις ψεύτη
Προσπαθώ να σου ξεφύγω κι είναι λάθος

μα νοιώθω πιο μονάχος
και πάω εκεί μπορεί για το καλό μου,
από κοντά χαμόγελό μου.

Μην αφήνεις τα μάτια σου από μένα και άνοιξε το φως
απ' την ανάσα σου ώρα στέκομαι θαμπός
σκούπισέ με ρε βλάκα ο καθρέφτης σου μιλάει
κοιτάχτε ένα μαλάκα σα χαμένος με κοιτάει.
Εγώ φταίω ρε που τόσα χρόνια σε ομορφαίνω
και να στολίζω τη μιζέρια σου επιμένω
για να μη δείχνεις λυπημένος ο καημένος
να μοιάζεις σώνει και καλά ευτυχισμένος.
Και εσύ να ψάχνεις τώρα αν κάνεις το σωστό
και να φοβάσαι ρε αυτό είναι το ευχαριστώ
για κάθε φορά που σ' έστηνα καλά μπροστά μου
μήπως και πάρεις λέει κάτι απ' τη χαρά μου.
Ή για εκείνες τις φορές που άνοιγες ρε την καρδιά σου
και μου άφηνες όλα τα μυστικά σου
για να σου φτιάξω μια εικόνα λέει πιο ψεύτικη ακόμα
με εκείνο το χαμόγελο στο στόμα.
Που σου χάρισε ό,τι πήρες, που σου έφτιαξε καριέρα
που σε ετοίμαζε καλά για αυτή τη μέρα
μα αφού έχεις πάψει σε εμένα να κοιτάζεις
μπορεί το τέλος σου ρε βλάκα να γιορτάζεις.

Πες μου χρόνια πολλά σήμερα θλίψη μου γιορτάζω
το πικρό μου το χαμόγελο καθρέφτη τώρα αλλάζω
σκύλα ζωή σε έμαθα πια γι' αυτό γουστάρω που γερνάω
και πίσω δεν γυρνάω.

Λοιπόν καθρέφτη δε πα' να δείχνεις ό,τι θες
πάνω σου αφήνω εγώ το χθες κι όλες εκείνες τις στιγμές
που έκλεβα από άλλους για να χτίζω το όνειρό μου
τέρμα λοιπόν χαμόγελό μου.
Πάρε μαζί και τις σπουδές, και των γονιών τις συμβουλές
και την καριέρα που μου τάζαν αν τη θες
πάρε διπλώματα πολλά πάρε και χρόνια υπομονής
πάρε το κύρος που θα είχα να χαρείς.
Αυτή τη μέρα αν μ' ακούς, λοιπόν, γιορτάζω
και την εικόνα που μου έφτιαχνες αλλάζω
δε κοιτάω δε ζητάω ό,τι πίσω έχω αφήσει εκεί
μοιάζει με βρώμικο ξεκλείδωτο κελί.
που δεν έσπρωξα την πόρτα τόσα χρόνια για να βγω
φοβόμουν ν' αντικρίσω το χαμένο μου καιρό
τώρα έχω μάθει, θα κάνω λάθη
θα σου χαρίσω τα σωστά και όσα είχα πάθη
Κι από όσα ακούσανε τα αυτιά μου κι όσα θάφτηκαν στο χρόνο
την τελευταία εικόνα εγώ κρατάω μόνο
περίσσια τώρα η αντοχή μπορώ και την κερνάω
Και πίσω δε γυρνάω.

Πες μου χρόνια πολλά σήμερα θλίψη μου γιορτάζω
το πικρό μου το χαμόγελο καθρέφτη τώρα αλλάζω
ΣΚΥΛΑ ΖΩΗ ΣΕ ΜΑΘΑ ΠΙΑ γι' αυτό γουστάρω που γερνάω
και πίσω δεν γυρνάω.

Sadahzinia - Μη κλαις

Μη κλαις· σιγοτραγούδα πρώτα,

μπροστά σ’ αυτή τη βαριά, κλειδωμένη πόρτα.

Έχει χορτάσει από δάκρυα το πλατύ της πεζούλι,

έχει πιει αγάπες, στιγμές και μεδούλι.

Μικρούλι, μη χτυπας, δε θα σου ανοίξει ποτέ πια κανείς,

τι κι αν μπορείς, πάντα είναι αργά και νωρίς

να τους πεις τα μυστικά σου και τα δικά σου·

πάρε πινέλα, χρώματα, ζωγράφισέ τα φτερά σου

και πέτα πάνω από κάμπους μέσα σε κήπο κρυφό

σα περιστέρι ραμμένο στο ρούχο σα φυλαχτό,

φτιάξε στεφάνι στα μαλλιά κόκκινη ζίνια,

πίσω απ’τη πόρτα όλου του κόσμου να ξορκίσεις την ασκήμια.

Φτάσε εκεί που δε μπορείς ούτε στα όνειρά σου,

απ’ τον αέρα πιάσου, τάξε τα δάκρυά σου

να μη βαρύνουνε ποτέ το πέταγμά σου

και χίλια γέλια σου σκόρπα στο πέρασμά σου

να φτάσουν σ’ εκείνους που ταξιδεύουνε κοντά με σένα

κι εμένα ­- μια άκρη ασημένια για στέμμα

να ’χεις για ήλιο και φεγγάρι και παρέα.

Μη κλαις, πρώτη φορά και τελευταία.

Μη κλαις, αυτή η πόρτα δεν ανοίγει, αν τραγουδάς τα όνειρά σου.

Μη κλαις, πάντα ήμασταν λίγοι, άνοιξε τα φτερα σου.

Μη κλαις, πέτα σ’ απέραντους κάμπους σαν να ’ναι η πρώτη φορά.

Μη κλαις, κι αν ανταμώσεις κάποιους, βάφτισέ τους ξανά..

Μη κλαις, μικρό μου, έχεις απάνω σου τους ήχους

και δες που έχεις τις λέξεις όλες και τους στίχους

για να φτιάξεις τραγούδι σα μπερδεμένο γλωσσοδέτη

στους πολλούς κι εσύ μονάχη μείνε, σκέτη.

Εδώ τριγύρω, έτσι κι αλλιώς, πάντα ήμασταν λίγοι

κι η φωνή μας ξανεμίζεται, μα πίσω καταλήγει

πάλι σ’ έμας, γι’ αυτό μη κλαις, βαφτισέ μας ξανά,

καινούρια ονόματα, καινούρια λόγια απλά

δώσε· άπλωσ’ τα χέρια - ένα γεφύρι από φτερά -

πέρνα κι απέναντι, για λίγο πάτα στεριά.

Κι αν τελικά τη πόρτα ανοίξεις μ’ όσα λες,

μη δουν μονάχα στα μάτια σου πως κλαις.

Ειν’ η ζωή σα πριγκιπέσσα σε παλιό παραμύθι

που σας το λένε οι ηλίθιοι κουκί και ρεβύθι.

Γίνανε μύθοι οι ευτελείς, μη σας πείθει κανείς,

είσαι παιδί, έχεις γεννηθεί τα πιο όμορφά να χαρείς·

από νωρίς σ’ ανήκει ό,τι βρεις.

Γίνε τραγούδι πανέμορφο της γης.

Θα δεις· ό,τι καλό μοιραστείς, καλό ταξίδι κάνει,

πάντα είναι δίπλα σου το δρόμο δε χάνει.

Ασ’ τους να βιάζονται τόσο, αυτοί δε ξέρουνε πότε

ανατέλλει ο ήλιος και που πάει να χαθεί

ας τους να πνίγονται όλους σε πανάρχαιους ρόλους

και ο θεός τους για πάρτη τους έχει αγχωθεί,

γι’αυτό εσύ σιγά-σιγά ·

το πρώτο βήμα που θα κάνεις μπροστά κι αργά

είναι η αρχή για ένα ταξίδι σε κόσμο ολάνοιχτο,

κράτα το βλέμμα σου μπροστά κι ασάλευτο.

Κι όταν μυρίσεις γιασεμιά και μενεξέδες

θα ’ναι τα νιάτα σου δρομάκι σε μπαξέδες

κι έτσι το δάκρυ σου το καταχωνιασμένο

θ’ ανήκει πια στο κόσμο αυτό τον κουρασμένο.

{Επειδη ΤΙΠΟΤΑ δεν ειναι τυχαιο

Αφιερομένο..

Σ'Ευχαριστωω}

Active member - Λάθος παράδειγμα

Πώς να ζωγραφίσεις ένα χαμόγελο
με δυο δάκρυα παρέα στον καθρέφτη

αν χολοσκάς για της νίκης το ανώφελο
κι αν πάλι τ’ αύριο σε δικάσει σα ψεύτη

Πως ν’ απλώσεις στο σκοτάδι το χέρι σου
για να σώσεις ένα φως που τρεμοσβήνει

αν στις χούφτες σου μέσα κρατάς τ’ αστέρι σου
φυλακισμένο, κι απαιτείς κι ευγνωμοσύνη

Πως ν’ αγγίξεις στη βροχή το πρόσωπό σου
και να γείρεις προς τα πίσω λίγο το κεφάλι
αν δε γνωρίζεις προς τα πού είναι ο ουρανός σου
και κουλουριάζεσαι να φύγει η ζάλη
Πώς να σταθείς φάτσα στον άνεμο κι ακίνητος
να του διηγηθείς κάτι απ’ τη μοναξιά σου
Αν δεν έχεις καινούρια μυστικά μείνε αμίλητος,
ξέρει τα πάντα για την αφεντιά σου.

Πώς να κρατήσεις απ’ τη θάλασσα αλμύρα
και να μάθεις να καλώνεις τον καιρό σου
αν ζητάς σα κολασμένος απ’ τη μοίρα
χωρίς ανάσα να σε πάει στον βυθό σου

Πώς να νιώσεις κάποιους στίχους και νοήματα
και ν’ απαιτήσεις χώρο μακριά απ’ τα δαμασμένα
αν δε φιλιώνεις μ’ απαρνημένους και με θύματα
κι έχεις παράδειγμα εμένα

Πώς ν’ αντέξεις ταξίδι ολάκερο αν σε τρομάζει το μικρό αυτό λιμάνι
Πώς να περιγράψεις το άπειρο αν το σήμερα μόνο σου φτάνει
Πώς να κυνηγήσεις χίμαιρες αν δε γνωρίζεις τ’ αφανισμένα
Και πώς να φιλιώσεις με σκέψεις ανήμερες αν έχεις παράδειγμα εμένα

Πώς ν’ ανταμώσεις επιτέλους με {του ονείρου σου
τον πιο συχνό κι αγαπημένο επισκέπτη}
αν πάντα άδικα χρεώνεις του ίσκιου σου
ό,τι κακό μπροστά στο διάβα σου πέφτει

Πώς να μερώσει η μνήμη σου η δόλια
και να σφαλίσει στα βάθια σου όλα τ’ άσχημα,

αν της χαράς πιάνουνε μέσα σου τα μπόλια
και με ξένα καρφιτσώνεσαι παράσημα

Πώς να σ’ ακούσουν όταν μιλάς δήθεν με οργή
και με κατηγόριες τα δίκια κυνηγάς

Αν δεν άγγιξες ποτέ σου νοτισμένη γη
παραμένεις αγέννητος φυγάς.

Πώς ν’ αντέξεις το πρώτο κλάμα ενός παιδιού
κι ενός λεβέντη γέροντα τη στερνή ματιά
αν για το τέλος βιάζεσαι αυτού του τραγουδιού
κι αν με τη στάχτη του σκεπάζεις τη φωτιά

Πώς να το πας ξεχωριστά αν τα κρυμμένα δε βρεις νοήματα

Πώς να τα κάνεις όλα αυτά αν έχεις τα λάθος παραδείγματα

Sadahzina - Χρονορωγμή

Ήρθε το σούρουπο και μου ΄φερε παλιές μυρωδιές
και ξαναχάθηκα σε μια απ' του χρόνου μου τις ρωγμές
έγινα χθες, έγινα φωτιά και σκιές,
έγινα μπόρα και νερό στις νεραϊδοπηγές,
έγινα γυάλινη κούκλα και θλιμμένο λουλούδι
κι είμαι σαν δάκρυα στο πρώτο τραγούδι,
ανοιξιάτικο χνούδι σ' έναν απέραντο κήπο,
έγινα μάνα που ακούει απ' την κοιλιά τον πρώτο χτύπο
κι ας λείπω από κοντά σου όνειρό μου,
έχω μια ζωγραφιά για κόσμο ολάκερο δικό μου
πνιγμένο κακό μου,
σ' έφτιαξα γλάστρα για το βασιλικό μου
να σας ποτίζει αγκαλιασμένα η βροχή μου,
φωλιά να φτιάξει η ομορφιά στην αυλή μου
Στη γη μου να 'χουν τα πάντα φωνή,
να είναι ο ήλιος καμπάνα και το φεγγάρι σκοινί,
να κάνουν ταίρι όσα μισώ με όσα νομίζω σωστά
και να φάνε απ' το ίδιο πιάτο όσα ήταν πριν χωριστά
και όσοι σκοτώναν ο ένας τον άλλο
να 'χουν ταξίδι μπερδεμένο, δρόμο ατέλειωτο, μεγάλο.
Πέτρα, μολύβι, ψαλίδι, χαρτί,
βάζω το βιος μου σ' ένα μουσικό κουτί
Τρέχω και πάω να κρυφτώ στη παλιά φυλλωσιά
μέχρι τη ρίζα μου να φτάσει η δροσιά.

Κόψε μου λίγο απ' την αυλή γιασεμί,
και μια αγκαλιά απ' τη παλιά φυλλωσιά
στου χρόνου μου πέτα τα τη ρωγμή
μέχρι τη ρίζα μου να φτάσει η δροσιά
Τρίψε στο χέρι μου λίγο βασιλικό
δος μου νερό απ' τις νεραϊδοπηγές,
να πάει κάτω όλο μου το κακό,
μη βασανίσει άλλες τόσες γενιές.

Έλα και πες δυο παραμύθια παλιά
εκείνα που λεγες τα βράδια σταλιά με σταλιά
κι όλο κοιμόμουν πριν να μάθω το τέλος,
πριν το στόχο βρει του πρίγκηπα το βέλος.
Έλα να ψάξουμε στου χρόνου τη γεμάτη σοφίτα,
κλείσε τα μάτια και μια ευχή ακόμα ζήτα,
πάνω στο δέντρο κλαδί με κλαδί
όπως χτυπάει η πένα πάντα στο ρυθμό τη χορδή.
Γιασεμί, ώσπου να 'ρθει η βροχή
να 'ναι αξημέρωτη η νύχτα που έχει παντού απλωθεί,
μαζί με τ' άρωμα τη μυρωδιά σου,
να ' ναι αβασίλευτη κι η μέρα ήλιε μου στη ποδιά σου.
Για λίγο στάσου, παράξενο αηδόνι
που μου σφυρίζεις τις λέξεις και ο στίχος τελειώνει
και σώνει πια για καλά όσα έχει κάψει η φωτιά
κι όσα απ' το κλάδεμα ξεθάρρεψαν και βγήκαν κλαδιά.
Μικρή ροδιά και μυγδαλιά,
βρεγμένο χώμα, χειμώνα σε μια ρίζα από ελιά,
σκυμένη ράχη, γέρικη πλάτη για συντροφιά·
πέφτει στη μάχη απόψε ακόμα άλλη μια αθώα γενιά.
Κι εμένα μ' έπιασε η νύχτα στης νεράιδας το φτερό,
μέσα απ' τα χέρια μου κυλάει της πηγής το νερό
ψιθυριστά μυστικά και κλειδωμένα,
μου πέρνουν κάτω το κακό μέσα στη στέρνα

B.D.FOXMOOR Θα 'χω φύγει μακριά

Δε μετάνιωσα ποτέ για όσα άφησα να φύγουν,
πες μου ρε φίλε τότε, γιατί στιγμές μου με πνίγουν;
Δεν άπλωσα το χέρι σ' όσα μ' είχαν προδώσει,
ούτε ζήτησα απ' το παρελθόν ποτέ να με γλιτώσει.

Έστηνα πάντα την τύχη μου στα ραντεβού μας
εγώ κι οι στίχοι μου δεν είχαμε ποτέ το νου μας.
{Χαρίζαμε ελπίδα, ενώ φαινόταν η παγίδα}
φτιάξαμε ουρανό, στη σκηνή κάθε σανίδα.
Για να νοιώθουν {αστέρια} όλοι όσοι πατάνε
να φεύγουνε γι'αλλού όσο τραγουδάνε..

Κι εσύ ψυχή μου, με ρωτάς για ποιόν ακόμα φωνάζω;
Για ποιόν γελάω δυνατά και ποιόν τρομάζω;
Για ποιόν λαό; Για ποιόν θεό; Για ποιούς αγώνες;
Για ποιά αδέλφια; Ποιούς χειμώνες; Ποιές εικόνες;

Τι να τα κάνω όλα αυτά, που φτύσαν πάνω στ' ονειρό μου;
αυτά που αποτελειώσανε το Λαβωμένο Ξωτικό μου...

Κι όσα με ξενερώναν στο μεθύσι μου πάνω
σας τα κερνάω, {ξεθυμάνανε}.. τι να τα κάνω;

Καρδιά μου άλλαξες χρώμα, μπήκε νερό στο κρασί μου
στέλνεις το δάκρυ σου, στην πιο κρυφή πληγή μου.
Μα εγώ δε βγάζω μιλιά, ρίχνω χαστούκια στο χρόνο
για να τρέξει πιο πολύ, για μένα μόνο...

Να τελειώνω: Δε θέλω από κανένα γιατρειά,
Θέλω να φύγω μακρυά...

Βρήκα νερό στο κρασί μου, γι' αυτό δεν πίνω γουλιά.
Είναι κρυφή η πληγή μου, γι' αυτό δεν βγάζω {μιλιά}.
Βρήκα στο ψέμα μου αλήθεια, γι'αυτό το παίρνω αγκαλιά
και πρίν μου γίνει συνήθεια, θα'χω φύγει μακριά...

Και πάω στοίχημα από κει, δεν θ'ακούγονται οι φωνές
δεν θα πιάνουνε τόπο οι κατάρες κι οι ευχές.
Δεν θα γιορτάζει ο φόβος, με την λήθη στην άκρη
κάθε χαμένο {ελιγμό} μας και κάθε {άδικο δάκρυ}.

Δεν θα ψάχνω αγάπη σε μάτια τρομαγμένα
και για πρώτη φορά θα φταίω -μόνο εγώ- για μένα.
Θα κάνω πλάκα στο αιώνιο σοβαρό μου.
Θα στήνω φάρσα στο πιο μίζερο εγώ μου.

Θα το {βουλώνω}, τη σιωπή για ν'ακούω παντού
θα κρατάω λίγη ντροπή, δώρο του λυτρωμού
θα καλοπιάνω τις τύψεις, με ένα καινούριο μου λάθος
θα αφήνω ψέμα να μοιάζει με πάθος...

Και θα χαζεύω της {μοναξιάς τα καμώματα} δε θα γυρεύω {συντροφιά τα ξημερώματα}... Θα βάψω αλλιώς το γαλάζιο τ'ουρανού - εκεί πάνω, τώρα μου φαίνεται ότι φτάνω -{?????????}

Θα πάρω όμως μαζί μου, μια ανάσα φυλακτό
να μη μ' αφήσει κι από μένα να κρυφτώ
και πρίν το μίσος μου για πάντα κάπου αράξει
να αφήσω όπου πρέπει, όλα όσα έχω τάξει.

Γιατί δεν έβαλα ποτέ στο κρασί μου νερό
και -ευτυχώς- δεν ξεχνάω με τον καιρό...

Λέω πριν φύγω, την πιο κρυφή πληγή μου
να την εγειάνω, να μην την σέρνω έτσι μαζί μου...

~>Deja vu<~

Sadahzinia - Η μοναξιά του Δον Κιχώτη

Όλη η ζωή του ένας παραπονιάρης μύθος τυλιγμένος
στου νου του την ανέμη και στου ονείρου την απόχη
κι αυτός στ' άλογο με τα όπλα του στο στήθος φορτωμένος
περνάει κι όλοι γιουχάρουν "Δον Κιχώτη".
Λαμποκοπάει το μάτι του ρουμπίνι.
Το γένι του απλωτό ζερβόδεξά του
με το 'να χέρι χαιρετά, με τ' άλλο ξύνει
το χάρτινο καπέλο φορεμένο στα μαλλιά του.
Με βια ανεβαίνει ως τη ψηλή κορφή του λόφου
κι όλο κοιτάει με φαντασία τον κόσμο γύρω.
"Πάμε", φωνάζει ξάφνου στο βοηθό του,
"πάμε, του ιππότη τράβηξα τον κλήρο".
Τι να 'ναι το πιο δύσκολο σε τούτη εδώ τη πλάση
Αυτό ζητάει η καρδιά του ν'αλαφρώσει.
Να φέρει ανάσκελα το κόσμο από τη βάση
Που ν' αρχινήσει και τι να πρωτοσώσει
Τ'άγρια πουλιά να φέρει πίσω που έχουν μείνει
δίχως φωλιές μέσα στα ολόδικά τους δάση...
Κράτα τη φλόγα, παλληκάρι και θα γίνει·
της χήρας γης η ελπίδα εσύ κι η βιάση.

Φυσάει ο άνεμος, σκορπάει όλη τη νιότη
(σκορπάει τ' όμορφο ψέμα που έχει τυλίξει το κορμί του και το πνεύμα)
κι η περηφάνια ονομαστή μένει του Ιππότη,
(ξεσπάει με το κοντάρι να λύσει τα λουριά του νου του φοβιτσιάρη)
Η γη το παραμύθι λέει του ταξιδιώτη
(που 'χε αγάπη την ωραία, την πριγκιπέσσα τη κρυφή τη Δουλτσινέα)
και κλαίει βουβά τη μοναξιά του Δον Κιχώτη.
(και κλαίει ξανά για το μεγάλο τον ιππότη)

Φυσάει ο άνεμος τη γέρικη του κούτρα
και η ξελογιάστρα του χαρά γελάει τον πόνο.
Ας τον επήραν οι σοφοί από τα μούτρα,
αυτός θυμάται ό,τι αγάπησε και μόνο.
"Το άγνωστο θα 'μαι εγώ" στο σύντροφό του λέει,
"και τα γνωστά, ψέμματα σ' εμένα τον τρελό.
Δε φταίει η φαντασία μου, η φρόνηση τα φταίει
που το μυαλό στις μέρες μας στεριώνουν με φελό"
Αυτά είπε κι όρμηξε μ' άρματα κουρέλια - ευλογία·
με το άμυαλο, σπασμένο του κοντάρι.
Και το λοιπόν, τη δεύτερη αρχινάει δημιουργία,
μα μπλέχτηκαν τα γκέμια στο ποδάρι.
Κρυφογελάει σκυφτός στου αλόγου του τη σέλα
με τη ζωή την πλανερή και τρυπιοχέρα.
Μοναχά απ' της μοναξιάς το πήγαιν' έλα
τα μάτια ό,τι ποθούν θα δουν μια μέρα.
Πείσμα το πείσμα Δον Κιχώτη και φοβέρα
κι αν σε γελούν οι ανθρώποι κι όλα τα άστρα,
ολημερίς χτυπιέσαι μ' ίσκιους στον αέρα
και παίρνεις ανεμόμυλους για κάστρα.

Active Member - Το τέλος είν' η Μαγεία

Δίπλα στη πρώτη μας ανάσα η αρχή είναι χαραγμένη
βαθιά δείχνει το δρόμο κι επιμένει
να πάμε όλοι προς τα κει δεν είναι απλά συμβουλή
είναι η πρώτη απ’ τη ζωή που συναντάμε προσταγή
και απαιτεί υποταγή και εμπιστοσύνη τυφλή
για να σου βάλει το πόδι πάνω στο πρώτο σκαλί
Να σου λοιπόν κι ο πρώτος φόβος με το πάτημα
κι η πρώτη σκέψη για το τέλος είν’ αμάρτημα
Καλώς ήρθες στο ταξίδι αυτό το γνώριμο
κάθε σκαλοπάτι εδώ σε θέλει πιο ώριμο
Ν’ αγαπάς μια για πάντα και το ίδιο να μισείς
να γελάς δυνατά πριν προλάβεις να χαρείς
να ονειρεύεσαι το μακρινό το μέλλον σου
είναι λιγοψυχιά να σκέφτεσαι το τέλος σου
Μονάχα εδώ η αρχή μοιάζει με σπάνια ευκαιρία
και η ζωή με μια γλυκιά ιστορία
Όμως το τέλος είναι αυτό που σε μαθαίνει ν’ αγαπάς
σου αφήνει μνήμη δε σου δείχνει που να πας
Στο τέλος ερωτεύεσαι, χάνεις, νικάς,
μετανιώνεις, σκέφτεσαι, ζητάς, διψάς,
μαθαίνεις, αποφεύγεις, ζηλεύεις, πονάς,
ντρέπεσαι, γιατρεύεσαι, πεθαίνεις γυρνάς
Έχεις κουράγιο και ψάχνεις στη μικρή σου ιστορία
να βρεις κρυμμένη εκεί όλη τη μαγεία

Είναι παράξενη η ζωή και γλυκιά ιστορία
είναι ένα δώρο ή μια βαριά τιμωρία
είν’ η αρχή της μια καλή ευκαιρία,
όμως το τέλος είν’ η μαγεία

Όλα τα ωραία κι αυτά κάποτε τελειώνουν
μπαίνουν στην μνήμη μας κι εκεί για πάντα στοιχειώνουν
Και να σου πάλι ο φόβος όλος δικός σου
μια νέα αρχή μπερδεύει το δήθεν ριζικό σου
και νιώθεις πως σ’ αδίκησε η ζωή τόσο πολύ
που πρέπει ν’ αρχίσεις ξανά απ’ το πρώτο σκαλί
Δεν είναι έτσι αυτό σίγουρα αλλού σε βγάζει
Φύγε μακριά αν το τέλος ακόμα σε τρομάζει
Μπες στο ψέμα, αλλά κι αυτό κάποτε θα τελειώσει
κρύψου μες στο όνειρο για μια στιγμή να σε γλιτώσει
κι αν σε φέρει σε σημείο γι αυτό να ικετεύεις
πού θα το βρεις και πού θα πας να το γυρεύεις
εσύ που το 'κανες κι αυτό συνώνυμο του πόνου
και το βάφτισες κατάρα του χρόνου
Πως θα ζητήσεις ξανά να σου φέρει ηδονή
πάνω στου έρωτα τη γλυκιά αναμονή
Είδες λοιπόν κρύβει σπάνιο και τρανό μεγαλείο
είναι κι αυτό ένα βασικό της ζωής εργαλείο.
Δούλεψέ το καλά μη τ’ αρνηθείς, μη τ’ αποφεύγεις
δε βαρέθηκες σαν έρχεται να φεύγεις
φτιάξ' τό αγάπη, πάρ' τό σα νίκη
σα μια που κέρδισες ακόμα κρίσιμη δίκη
γράψτο παράξενα κι ωραία σαν ιστορία
που έχει στο τέλος πάντα μαγεία

2 τραγούδια.

Ορμώμενος από μια μικρή συνομιλία με ένα αγαπητό πρόσωπο, μου ήρθαν στο μυαλό δύο εκπληκτικά τραγούδια σχετικά με την έκπτωση της ανθρώπινης φύσης , των ανθρώπινων αξιών μέσα από τον Πόλεμο αλλά και τον ίδιο τον άνθρωπο....

Κώστας Χατζής - Η Γη ακόμα ζει

Active Member - Καλώς ήρθες παράξενε στον τόπο μου


Στο πρώτο , η συνομιλία γίνεται ανάμεσα σε ένα εξωγήινο και έναν άνθρωπο.. ενώ στο δεύτερο, μεταξύ Χριστού και ενός -και πάλι-ανθρώπου.

Active Member - Το σκιάχτρο

Ο ήλιος ψήλωσε πάλι, τράβα κουπί και πετάλι
γυρτό δίποδο ρετάλι, απ' το σαράκι, φαγωμένο παρτάλι
μ' ό,τι σου απέμεινε στο άδειο κεφάλι
ώρα καλή, μες στην αιθάλη.
Σε πολιτεία μεγάλη ξέμεινες άκακο σκιάχτρο,
δεμένη η τύχη σου γύρω απ' το απόρθητο κάστρο
της ευτυχίας και των ανθρώπων,
της τρομαγμένης φασαρίας και της σιωπής των αγνώστων.
Δεμένη η γλώσσα σου, δεμένο δάκρυ στο μάτι
που απ' το παράδεισό τους σου έδωσαν το τίποτα και κάτι.
Μέρα χορτάτη απ' τα πειράγματα
και τ' όνομά του στο στόμα τους σκόρπια γράμματα,
γκρίζος λεκές στην λαμπερή τους εικόνα,
σφήνα κακή στον κανόνα και στον σπουδαίο τους αιώνα
έφερνε χειμώνα μέσα στην άνοιξη κι όμως
δε πρόλαβα ούτε εγώ να το γιάνω ούτε ο χρόνος.
Αυτό το σκιάχτρο είχε κάτι δικό μου,
είχε δροσιά απ' το θεό μου και μια στιγμή απ' το γιο μου,
τον ουρανό μου και τη γη που αγγίζω,
είχε για ταίρι του το γαλάζο, το γκρίζο.

Είχες δει το φεγγάρι να 'ργει
είχες φιλιώσει με τη βροχή,
ήσουν ταμένο μόνο στη γη
κι ήσουν σα πρίγκιπας εκεί.
Ώσπου ένα χέρι μια ροδαυγή
δεν άκουσε τη βουβή σου κραυγή
σ' έκαψε πριν ο ήλιος να βγει
κι ήσουν σα πρίγκιπας εκεί.

Κουβέντα πιάνω κάτω απ' τον ίσκιο το στραβό του
από παλιά είχε το χώμα αδελφό του
ήταν εκεί να του φυλάει τα σπαρμένα
φύτρωσε γύρω μια πόλη· τι παράξενη γέννα!
Μπογιατισμένα παλάτια με σιδερένιο στεφάνι
και συ σκιάχτρο στη μέση, βαλσαμωμένο καπλάνι
να περιμένεις τη νύχτα το φεγγάρι να 'ρθει
να σε κρύψει στο μαύρο· μα το φεγγάρι αργεί.
Είχες παρέα μια βροχή καλοκαιριάτικη,
ταμένο μόνο στη γη κι ήμουν για ώρα εκεί
να μου λιγώνεις τη καρδιά με τη βουβή σου μιλιά,
στην ανοιχτή σου αγκαλιά είχαν κουρνιάσει πουλιά.
Δεν ήσουν φόβητρο, μα στους ανθρώπους ζημιά,
στο γόητρο τους χαλάστρα, αδέξια πινελιά
στο φόντο. Ώσπου ένα χέρι μια αυγή σ' έκανε αστέρι,
δε σ' άκουσε κανείς και κανείς δε το ξέρει·
στη μοναξιά ήσουν ταίρι με μια αχυρένια καρδιά,
ρούχα από δεύτερο χέρι, κακοντυμένη ομορφιά.
Με μια φωτιά τιμωρήσαν τη πιο μικρή απειλή
χαθήκαν κι άλλοι έτσι, ώρα σου καλή.