Yπάρχουν νύχτες
που οι λύκοι είναι σιωπηλοί
και μόνο το φεγγάρι
ουρλιάζει.
So it goes...

Τρίτη 5 Οκτωβρίου 2010

Βασίλης Παπακωνσταντίνου - Γιατί να μην κεράσω




Ίσως να έγινα κι εγώ ό,τι ακριβώς μισούσα
να φτύνω γέλια ψεύτικα, να βγάζω το καπέλο
χειροκροτώντας δυνατά αυτά που δε μασούσα
και να πουλάω παρηγοριές πίσω από μαύρο βέλο

Μπορεί να έμοιασα κι εγώ σ’ αυτούς που κυνηγούσα
να στήνω δόκανα παντού, να μη σε πλησιάζουν
να κάνω κόλπα πονηρά για τα δικά σου λούσα
αλλά να βγάζω το σκασμό όταν θα σε βιάζουν


Μπορεί να πούλησα κι εγώ κάτι απ’ την ψυχή μου
αφού μου τη ζητήσανε γιατί να μην κεράσω
μόνο που είχα πρόβλημα αν ήταν στην τιμή μου
ή μου την κλέψανε κι αυτή μ’ έναν κρυμμένο άσο


Μπορεί να φίλησα κι εγώ εκεί που είχα φτύσει
και να δικαιολογήθηκα πως ήμουν υπεράνω
δήθεν κακίες δεν κρατώ κι ας μ’ έχετε φυσήξει
σαν το κεράκι το ροζέ στην τούρτα πάνω πάνω

2 σχόλια:

  1. μέρες παλεύαμε για να του πάρουμε
    ένα του γέλιο να μας γλιτώσει
    κανείς δεν το 'λεγε, μα όλοι φοβόμασταν
    μήπως το τρένο του εμάς σκοτώσει

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Δεν πίστευε πως κάποτε ΟΛΑ αυτά θα τέλειωναν
    βουνά από μερόνυχτα υψώνονταν μπροστά του

    μόνος σε μια ζεστή αγκαλιά στο γρήγορο όνειρό του

    πήγε να σώσει την καρδιά.. κι έχασε το μυαλό του



    *
    Είκοσι μέτρα από το σύρμα
    και μια ζωή απ' τη ζωή
    ο χΑΡΗΣ βλέπει το φως σαν κύμα
    ή να πνιγεί ή να καεί

    ΑπάντησηΔιαγραφή