Κάνει μια ψύχρα απόψε που με αρρωσταίνει
κι έχω χαθεί στης πολιτείας τα στενά,
εσύ κοιμάσαι σε μια θάλασσα αφρισμένη
κι εγώ βουλιάζω κάθε νύχτα στη στεριά.

"Αυτή η άνοιξη καθόλου δε μ' αγγίζει" 
μου λεγες πέρσι τέτοιο βράδυ σκεφτική 
ύστερα άρχισε η ματιά σου να ραγίζει και σαν τρελός σε κυνηγούσα στη βροχή.








.......του λέω με στυλ, πως είναι όμορφη η ζωή......

Μια πεταλούδα στη γωνιά χαμογελάει, 

κερνάει τσιγάρο μα πουλάει τη φωτιά.

 

Βασίλης Παπακωνσταντίνου - Γιατί να μην κεράσω

Ίσως να έγινα κι εγώ ό,τι ακριβώς μισούσα
να φτύνω γέλια ψεύτικα, να βγάζω το καπέλο
χειροκροτώντας δυνατά αυτά που δε μασούσα
και να πουλάω παρηγοριές πίσω από μαύρο βέλο

Μπορεί να έμοιασα κι εγώ σ’ αυτούς που κυνηγούσα
να στήνω δόκανα παντού, να μη σε πλησιάζουν
να κάνω κόλπα πονηρά για τα δικά σου λούσα
αλλά να βγάζω το σκασμό όταν θα σε βιάζουν


Μπορεί να πούλησα κι εγώ κάτι απ’ την ψυχή μου
αφού μου τη ζητήσανε γιατί να μην κεράσω
μόνο που είχα πρόβλημα αν ήταν στην τιμή μου
ή μου την κλέψανε κι αυτή μ’ έναν κρυμμένο άσο


Μπορεί να φίλησα κι εγώ εκεί που είχα φτύσει
και να δικαιολογήθηκα πως ήμουν υπεράνω
δήθεν κακίες δεν κρατώ κι ας μ’ έχετε φυσήξει
σαν το κεράκι το ροζέ στην τούρτα πάνω πάνω

Βασίλης Παπακωνσταντίνου - Σκληρό γαλάζιο

Των άγριων φόβων η ερημιά

Περπατώ...
Δεν είμαι μόνος
ή
μήπως όχι;;
Ο ουρανός γεμάτος μαύρες
κατάμαυρες σκιες

"Απόψε, και αύριο θα βρέχει"
"Ναι σωστα,.."

Δεν είμαι μονος

Ξάφνου κάπου ανάμεσα στις
τόσο, κατα τα αλλα, κοντινές συνομιλίες
-ναι ίσως παιρνω και γω μερος-
κάτι πλησιάζει..

..οχι, οχι τα φωτα των αυτοκινήτων
,κάτι απο τις σκιές..

"Ήθελες όλα να τ' αλλάξεις,
μα πριν προλάβεις να φωνάξεις
κάποιοι σου γνέφανε."

Και συλλογιέμαι..
πριν απο 11 χρονια, το δώρο του ξαδέρφου μου
... "Θάλασσα στη Σκάλα" ..
όμως οι στιχοι τόσο βαθια χαραγμένοι

και ας μην ήξερα τι σημαινουν,
και ας νομίζω οτι τωρα καταλαβαινω καλύτερα
και ας πέρασαν 11 χρονια

¨Ω ναι, σίγουρα, να ξεκινήσεις"





---------------------

Άνοιξη μπαίνει μεσημέρι
και ένα ήλιος που σε ξέρει
παίζει στις πλάτες σου.
Βγάζεις καρέκλα στο μπαλκόνι,
ούτε ο Θεός δε σε γλιτώνει
απ' τις απάτες σου.

Πουλάς στον πάγκο τα όνειρά,
τα ορφανά ξανθά μωρά σου
να μη σου μείνουνε.
Τους λες «απόψε θα πεθάνω»
Και όλοι κάτι παραπάνω
στο τέλος δίνουνε.

Ένα τσιγάρο σε ρουφάει
και ως το τέλος θα σε πάει
Εδώ τρελαίνονται.
Ρίξε στη πόλη τη ματιά σου
Και πες μου πόσα είναι δικά σου
απ' όσα φαίνονται.

Ήθελες όλα να τ' αλλάξεις,
μα πριν προλάβεις να φωνάξεις
κάποιοι σου γνέφανε.
Τους πούλησες τον σαματά σου
Και τώρα μέτρα τα λεφτά σου
και τράβα πέθανε.

Βασίλης Παπακωνσταντίνου - Πόρτο Ρίκο

Φιγούρα ξωτική και ταξιδιάρικη
στο φως του φεγγαριού ανθίζει πάλι
γιατί όλη την ζωή του την εξόδεψε
παράφορα γυρεύοντας μιαν άλλη





Σαλπάρισε μια νύχτα με πανσέληνο
και στο στερνό του γράμμα μου 'χε γράψει:
«Αξίζει φίλε να υπάρχεις για ένα όνειρο
και ας είναι η φωτιά του να σε κάψει»


'']

Βασίλης Παπακωνσταντίνου - τυφλόμυγα

μου έδειχνες το Σείριο μια {βραδιά}


μα εγώ δεν είχα μάτια {γι άλλα αστέρια}