Yπάρχουν νύχτες
που οι λύκοι είναι σιωπηλοί
και μόνο το φεγγάρι
ουρλιάζει.
So it goes...

Δευτέρα 18 Οκτωβρίου 2010

Κι αν έρθει κάποτε η στιγμή
να χωριστούμε, αγάπη μου,
μη χάσεις το θάρρος σου.
Η πιο μεγάλη αρετή του ανθρώπου,
είναι να ‘χει κ α ρ δ ι ά.
Μα η πιο μεγάλη ακόμα,
είναι όταν χρειάζεται
να παραμερίσει την καρδιά του.

Την αγάπη μας αύριο,
θα τη διαβάζουν τα παιδιά στα σχολικά βιβλία,
πλάι στα ονόματα των άστρων
και τα καθήκοντα των συντρόφων.

Αν μου χάριζαν
όλη την αιωνιότητα χωρίς εσένα ,
θα προτιμούσα..
μια μικρή στιγμή πλάι σου.
Θα θυμάμαι πάντα τα μάτια σου,
φλογερά και μεγάλα,
σα δυο νύχτες έρωτα,
μες στον εμφύλιο πόλεμο.
Α! ναι, ξέχασα να σου πω,
πως τα στάχυα είναι χρυσά κι απέραντα,
γιατί σ’ α γ α π ώ.

Κλείσε το σπίτι.
Δώσε σε μια γειτόνισσα το κλειδί
και προχώρα.
Εκεί που οι φαμίλιες μοιράζονται
ένα ψωμί στα οκτώ,
εκεί που κατρακυλάει
ο μεγάλος ίσκιος των ντουφεκισμένων.
Σ’ όποιο μέρος της γης, σ’ όποια ώρα,

εκεί που πολεμάνε
και πεθαίνουν οι άνθρωποι
για ένα καινούργιο κόσμο…
εκεί θα σε περιμένω, αγάπη μου!

2 σχόλια:

  1. Αγαπημένη
    μπορεί να κρυώνω όταν βρέχει
    μπορεί να χαιδεύω στις τσέπες μου τα ψίχουλα της ανάμνησης
    ακόμα καίνε οι παλάμες μου που κάποτε σε κράτησαν μα δεν μπορώ να γυρίσω.

    Πώς ν΄αρνηθώ το ξεροκόματο που μοιράσαμε είκοσι άνθρωποι
    πως ν αρνηθώ τη μητέρα μου που καρτεράει μια κούπα φασκόμηλο
    πως ν αρνηθώ το παιδί μας που του τάξαμε ένα χωνάκι ουρανό
    πως ν΄αρνηθώ τον Νικόλα-
    τραγουδούσε μάθαμε καθώς τον πυροβολούσαν.

    Αν γυρίσω δε θάχουμε λάμπα, δε θάχουμε που να ακουμπήσουμε τ΄όνειρο μας.
    Θα καθόμαστε αμίλητοι.
    Κι όταν θα θέλω να σε κοιτάξω
    σαν ένα σύννεφο θα σκεπάζει τα μάτια μου
    η τρύπια αρβύλα του συντόφου που αρνήθηκα.
    Να μ΄αγαπάς.
    Κι όταν κάποτε ξαναγυρίσω
    βαστώντας σαν ένα μεγάλο μπόγο την καρδιά μου
    θα καθήσουμε στα φαγωμένα σκαλοπάτια.
    Δεν σ΄αρέσουν πια τα ροζιασμένα μου χέρια- θα πω.
    Θα χαμογελάσεις και θα σφίξεις τα χέρια μου.
    Εν άστρο θα κουδουνίσει στο βρεγμένο ουρανό.
    Μπορεί
    και να κλάψω

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Έβρεχε εκείνο το βράδυ
    ανέβηκα τα σκαλιά
    κανείς στην κάμαρα
    έτρεμε σε ανοιχτό παράθυρο η κουρτίνα

    " Φεύγω μη ζητήσεις να με βρεις
    αγαπώ άλλον " έγραφε

    Που είσαι, που να πάω, φυσάει, κρυώνω
    Δρόμοι λασπωμένοι
    κίτρινα φώτα
    ζευγάρια αγκαλιασμένα κάτω από τις ομπρέλες τους

    Σε λίγο θ' ανάβουνε το φως
    θα κοιτάζονται στα μάτια
    και θα πετάνε από πάνω τους
    όλη τη μοναξιά

    Οι φωτεινές ρεκλάμες ανοιγοκλείνουνε τα μάτια τους
    όλα στην εποχή μας διαφημίζονται γιατί όχι κι αυτό

    "Αγαπώ άλλον" με κόκκινα πελώρια γράμματα
    θα' ταν υπέροχη διαφήμιση

    Που είσαι, που να πάω, φυσάει, κρυώνω...











    ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή