Το χρώμα του φεγγαριού -Αλκυόνη Παπαδάκη (#1)

{Ευτυχισμένες στιγμές}

-Είναι τόσο σπάνιες οι ευτυχισμένες στιγμές? ρώτησε κείνο το βράδυ τ αστέρι.
Το δέντρ ομολις ειχε κλεισει τα βλεφαρα του να ξεκουραστεί. Κουνησε τα κλαδιά του και αποκρίθηκε λιγο νυσταγμενα.
-Όχι..οχι. Δεν ειναι τοσο σπανιες. Μονο που... Να, οι ανθρωποι κυνηφουν αυτες τις στιγμες με το μυαλο τους. Και αυτο ειναι, πως να το πω...υποθεση καρδιας.
-Πες μου καποιες ευτυχισμενες στιγμες.
-Ασε με τωρα , νυστάζω.
-Πες μου, επεμενε τ αστέρι. Πες μου μερικές.
-Ενα παξιμαδακι κανελας στα ζαρωμενα χερια της γιαγιας. Ενα ζεγαρι αθλητικα παπουτσια κατω απο το κρεβατι του Φωτη.Ενα κοχυλι στα ονειρα της Αγγελικής..Ενα φιογκάκι στο χρωμα του Φεγγαριου...
Καληνυχτα, νυσταζω πολυ αποψε.
-Πες μου ακομα μια ευτυχισμενη στιγμή.Κι υστερα θα σ αφησω να κοιμηθεις.
-Σ αγαπώ, πολυ!
-Καληνυχτα ! ειπε τ' αστερι τρισευτυχισμενο.
Κι εδωσε μια βουτιά και πιαστηκε απο το ματόκλαδο του φεγγαριου.